Από τους εκατό αντιπάλους μόνο ο ένας είναι άξιος να συζητήσουμε μαζί του. Τους υπόλοιπους τους αφήνουμε να λένε ό,τι θέλουν.
(A. Schopenhauer)
Η σωστή αντίδραση είναι λοιπόν αυτή που αναφέρει ο Αριστοτέλης στο τελευταίο κεφάλαιο των Τοπικών: επιλέγουμε να αντιπαρατεθούμε όχι με τον πρώτο τυχόντα αλλά με ανθρώπους γνωστούς, που διαθέτουν επαρκή ευφυΐα και αυτοσεβασμό, έτσι ώστε να μην καταφεύγουν σε παραλογισμούς- να επικαλούνται τη λογική και όχι την αυθεντία, να ακούν τα λογικά επιχειρήματα και να τα αποδέχονται – και τελικά να αγαπούν την αλήθεια, να είναι πρόθυμοι να δεχτούν τον ορθό λόγο, ακόμα κι από έναν αντίπαλο, και να μπορούν να παραδεχτούν ότι έχουν άδικο, όταν το δίκιο βρίσκεται εμφανώς στην πλευρά του αντιπάλου. Απ’ αυτό προκύπτει ότι από τους εκατό αντιπάλους μόνο ο ένας είναι άξιος να συζητήσουμε μαζί του. Τους υπόλοιπους τους αφήνουμε να λένε ό,τι θέλουν, γιατί desipere est juris gentium [η ανοησία αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα]. Ας θυμηθούμε εδώ το απόφθεγμα του Βολταίρου: La paix vaut encore mieux que la verite [ Η ειρήνη αξίζει περισσότερο απ’ την αλήθεια]- και την αραβική παροιμία: «Από το δέντρο της σιωπής κρέμεται ο καρπός του, η ειρήνη».
Η αντιπαράθεση ως πνευματική τριβή είναι συχνά αμοιβαία επωφελής για την αναθεώρηση σκέψεων και τη δημιουργία καινούργιων απόψεων. Όμως οι δύο αντιπαρατιθέμενοι πρέπει να είναι στο ίδιο κατά βάση επίπεδο μόρφωσης και νοητικής ικανότητας. Αν από κάποιον λείπει η μόρφωση, δε θα μπορεί να καταλάβει τον άλλον, αφού δε θα είναι στο ίδιο επίπεδο με τον ανταγωνιστή του. Αν του λείπει η νοητική ικανότητα, θα πικραθεί και θα οδηγηθεί σε ανέντιμα τεχνάσματα καταλήγοντας στην υβριστική συμπεριφορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου