Κέχωδεν η φορβάς εν τη άλω...

 «Χέστηκε η φοράδα στ΄αλώνι»

Παλαιότερα που στην Ελληνική επαρχία καλλιεργούσαν σιτηρά, οπότε μετά τον θέρο ερχόταν η ώρα του αλωνίσματος. 

Το αλώνισμα ήταν μια επίπονη και κοπιαστική εργασία που ήταν το αποκορύφωμα του αγροτικού μόχθου για την παρασκευή του σημαντικότερου μέσου σίτισης, του άρτου.

Ήταν μια μαζική και ομαδική εργασία και απαιτούσε χώρο για την τέλεσή της, το αλώνι. Το αλώνι ήταν χωμάτινος, στην αρχή - πέτρινος μετέπειτα - κυκλικός χώρος με έναν στύλο στην μέση που λειτουργούσε ως οδηγός κίνησης του ζώου.

Προετοιμάζονταν πριν το αλώνισμα με επιμελές σκούπισμα και άλειμμα με ασβουνιά από αγελάδες που άφηνε μια δυνατή κρούστα και απέτρεπε τον καρπό του δημητριακού να έρθει σε επαφή με το χώμα.

Στα πέτρινα ένα σκούπισμα ήταν αρκετό. Κατά την τέλεση της εργασίας ο φόβος και ο τρόμος των αγροτών ήταν ο κίνδυνος αφόδευσης του ζώου ή των ζώων που κατέστρεφε μέρος του καρπού.

Εκτός χρόνου εργασίας τα ζωντανά ενθυμούμενα τον χώρο πήγαιναν και αφόδευαν χωρίς όμως να αποτελεί πλέον πρόβλημα, με αποτέλεσμα να είναι αδιάφορο για τους αγρότες. Έτσι βγήκε η έκφραση «Κέχωδεν η φορβάς εν τη άλω» ή «Εχέσθη η φορβάς εν αλωνίω» ή όπως λέμε τώρα «Χέστηκε η φοράδα στ΄αλώνι».

Η έκφραση έκτοτε δηλώνει ότι αυτό που ακούστηκε είναι αδιάφορο ή κοινότοπο ή πράξη ασήμαντη και ανάξια λόγου. Το ίδιο σημαντικό με το ότι η φοράδα έχεσε στο αλώνι, δραστηριότητα στην οποία τα ζώα επιδίδονται όπου βρεθούν κι όπου σταθούν.