Ατάλαντος κομπάρσος σε μια κακοστημένη παράσταση
Έχεις ξεχάσει να σκέφτεσαι …να αισθάνεσαι… να ζεις.
Μένεις στις εντυπώσεις, στην επιφάνεια, στην εικόνα. Στην εικόνα που οι άλλοι έχουν φτιάξει για σένα κι εσύ κάνεις τα πάντα για να τη διατηρήσεις.
Τη γυαλίζεις για να αστράψει και τη στολίζεις με χρυσό, λουλουδάτο, φανταχτερό περιτύλιγμα. Όσο πιο λαμπερό το περιτύλιγμα, τόσο περισσότερο θόρυβο κάνει. Γι’αυτό το θόρυβο αγχώνεσαι… Μ’ αυτό το θόρυβο αναπνέεις.
Κολλάς στην επιφάνεια και χάνεις την ουσία.
Μηδαμινός, ατάλαντος κομπάρσος σε μια κακοστημένη παράσταση, που οι άλλοι έχουν στήσει για σένα κι εσύ κρατάς την αυταπάτη πως πρωταγωνιστείς. Η λάμψη σε θαμπώνει.
Δεν τολμάς να σκίσεις το περιτύλιγμα, να αντικρίσεις τον αληθινό σου εαυτό, να ακούσεις τα πραγματικά σου θέλω, να δώσεις περιεχόμενο στο άδειο κουτάκι της ζωής σου.
Τελείωνε με τον αστραφτερό κόσμο του τίποτα… Άκουσέ με…
Στην απόλυτη δικτατορία του ‘’φαίνεσθαι’’, βιώνεις την υποκριτική τέχνη σε τέτοιο βαθμό, που δυσκολεύεσαι να αντιληφθείς ότι υποκρίνεσαι ακόμη και στον ίδιο σου τον εαυτό.
Επιπλέεις στην κίβδηλη πραγματικότητα φευγαλέων στιγμών και πείθεσαι, ολοένα και πείθεσαι με το ανώδυνο ψεύτικο που σου προσφέρουν. Είσαι παράλυτος και δεν το γνωρίζεις. Είσαι δυστυχισμένος και δεν το ξέρεις. Είσαι μισός και το αγνοείς. Φοβάσαι…
Εγώ όμως δε φοβάμαι. Δε φοβάμαι να σε ξυπνήσω… Δε φοβάμαι να στο φωνάξω…
Τελείωνε με τον αστραφτερό κόσμο του τίποτα. Άκουσέ με…
Αξίζει να ψάξεις βαθιά μέσα σου. Αξίζει να μάθεις να αφουγκράζεσαι τα αληθινά σου θέλω… Αξίζει να ζεις συνειδητά για σένα και να αδιαφορείς για το ψεύτικο.
Αξίζει να αγχώνεσαι, να ξαγρυπνάς, να θωρακίζεσαι, να εμμένεις και να επιμένεις, Αξίζει να κοιτάς τον άλλον στα μάτια και να λες…
Αυτό είμαι, αυτό θέλω, μη μου το τυλίξετε, θα το πάρω μαζί μου…θα το πάρω Εγώ… Αξίζει… Άκουσέ με… Τελείωνε με τον αστραφτερό κόσμο του τίποτα…
Μένεις στις εντυπώσεις, στην επιφάνεια, στην εικόνα. Στην εικόνα που οι άλλοι έχουν φτιάξει για σένα κι εσύ κάνεις τα πάντα για να τη διατηρήσεις.
Τη γυαλίζεις για να αστράψει και τη στολίζεις με χρυσό, λουλουδάτο, φανταχτερό περιτύλιγμα. Όσο πιο λαμπερό το περιτύλιγμα, τόσο περισσότερο θόρυβο κάνει. Γι’αυτό το θόρυβο αγχώνεσαι… Μ’ αυτό το θόρυβο αναπνέεις.
Κολλάς στην επιφάνεια και χάνεις την ουσία.
Μηδαμινός, ατάλαντος κομπάρσος σε μια κακοστημένη παράσταση, που οι άλλοι έχουν στήσει για σένα κι εσύ κρατάς την αυταπάτη πως πρωταγωνιστείς. Η λάμψη σε θαμπώνει.
Δεν τολμάς να σκίσεις το περιτύλιγμα, να αντικρίσεις τον αληθινό σου εαυτό, να ακούσεις τα πραγματικά σου θέλω, να δώσεις περιεχόμενο στο άδειο κουτάκι της ζωής σου.
Τελείωνε με τον αστραφτερό κόσμο του τίποτα… Άκουσέ με…
Στην απόλυτη δικτατορία του ‘’φαίνεσθαι’’, βιώνεις την υποκριτική τέχνη σε τέτοιο βαθμό, που δυσκολεύεσαι να αντιληφθείς ότι υποκρίνεσαι ακόμη και στον ίδιο σου τον εαυτό.
Επιπλέεις στην κίβδηλη πραγματικότητα φευγαλέων στιγμών και πείθεσαι, ολοένα και πείθεσαι με το ανώδυνο ψεύτικο που σου προσφέρουν. Είσαι παράλυτος και δεν το γνωρίζεις. Είσαι δυστυχισμένος και δεν το ξέρεις. Είσαι μισός και το αγνοείς. Φοβάσαι…
Εγώ όμως δε φοβάμαι. Δε φοβάμαι να σε ξυπνήσω… Δε φοβάμαι να στο φωνάξω…
Τελείωνε με τον αστραφτερό κόσμο του τίποτα. Άκουσέ με…
Αξίζει να ψάξεις βαθιά μέσα σου. Αξίζει να μάθεις να αφουγκράζεσαι τα αληθινά σου θέλω… Αξίζει να ζεις συνειδητά για σένα και να αδιαφορείς για το ψεύτικο.
Αξίζει να αγχώνεσαι, να ξαγρυπνάς, να θωρακίζεσαι, να εμμένεις και να επιμένεις, Αξίζει να κοιτάς τον άλλον στα μάτια και να λες…
Αυτό είμαι, αυτό θέλω, μη μου το τυλίξετε, θα το πάρω μαζί μου…θα το πάρω Εγώ… Αξίζει… Άκουσέ με… Τελείωνε με τον αστραφτερό κόσμο του τίποτα…
Πηγή : awakengr.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου