Στην υγειά των μετακομίσεων......

Να μάθεις να εκπνέεις την κάθε τοξική στιγμή 

Τα τελευταία χρόνια χρειάστηκε να κάνω αρκετές μετακομίσεις.

Όχι, δεν εννοώ μετακομίσεις σπιτιού.

Καλά εντάξει και από αυτές χρειάστηκε να κάνω αρκετές.

Εννοώ, όμως, τις μετακομίσεις που γίνονται εσωτερικά. Μπορώ να τις πω και μετατοπίσεις.

Μετατόπιση συναισθημάτων. 

Μετατόπιση ανθρώπων. 

Μετατόπιση οπτικής.

Πού και πού χρειάζεται μια αλλαγή όχι μόνο στον αέρα που αναπνέουμε αλλά και στον αέρα που εκπνέουμε.

Μιλάμε συνεχώς για αναπνοές και οξυγόνο.

Ήρθε η ώρα νομίζω να μιλήσουμε και για εκπνοές…

Εκπνέω διοξείδιο του άνθρακα και μαζί εκπνέω κάθε τοξική ανάμνηση, κάθε δυσάρεστη παρουσία και στιγμή. Κυρίως όμως εκπνέω το διοξείδιο εκείνων των ανθρώπων που παρουσιάστηκαν κάποτε ως σωτήρες, που ήρθαν πανηγυρικά με δάφνες και κλαδιά ελιάς, που όλοι τους χειροκροτούσαν.

Μπράβο, μπράβο.

Όχι σε εκείνους.

Αλλά σε εμένα που κατάλαβα πως όσο οξυγόνο και να εισπνέω, αν δεν αποβάλλω τις τοξικές ουσίες θα νιώθω ένα μόνιμο βάρος στα σωθικά. Έτσι λοιπόν και γω, έχω φροντίσει, συχνά πυκνά να κάνω μια εσωτερική μετακόμιση.

Δε μετακομίζω έπιπλα αλλά ανθρώπους, στιγμές, αναμνήσεις, σκέψεις και συναισθήματα.

Πολλά από αυτά τα αποθηκεύω στα άδυτα του ασυνείδητου.

Άλλα τα ξεφορτώνομαι. Άλλα τα βάζω σε ένα κουτί και τα κρατάω ενθύμιο…

Ξεκαθαρίζω και πετάω ο,τι μου είναι περιττό! 

Κάνω ξεσκαρτάρισμα σε ό,τι σάπιο με περιβάλλει, από άνθρωπο μέχρι ανάμνηση, από σκέψη μέχρι μυρωδιά. Και όπως καταλαβαίνετε είναι εσωτερική μετακόμιση γιατί κάθε φορά ξεριζώνω ένα κομμάτι μου.

Πονάει στην αρχή, πονάει πολύ. Αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να αδειάσω και να κάνω χώρο για να υποδεχτώ το καινούριο.

Στην υγειά των μετακομίσεων λοιπόν.

Πηγή : awakengr.com