H βιομηχανική δραστηριότητα.....

Στην εποχή του Κοροναϊού

του Σ.Π. συνδικαλιστή στο Αλουμίνιο της Ελλάδας (neaprooptiki.gr)

Η προσπάθεια αντιμετώπισης της πανδημίας του κορονοϊού, αλλάζει τους όρους εργασίας και λειτουργίας και για τις δυο μεγάλες βιομηχανικές μονάδες της χώρας, την Aλουμίνιον Eλλάδας και τη ΛAPKO.

Αλουμίνιο της Ελλάδος

(μεταλλουργική εταιρία του ομίλου Μυτιλιναίου πρώην ΠΕΣΙΝΕ)

Μια πολύ κερδοφόρα εταιρία. Bασικό στοιχείο στους αναπτυξιακούς σχεδιασμούς της Μυτιλιναίος είναι οι επενδύσεις για αύξηση της παραγωγής αλουμινίου· υπάρχουν μελέτες για διπλασιασμό της παραγωγής Αλουμίνας. Λέγεται πως οι προοπτικές του αλουμινίου παγκοσμίως είναι καλές γιατί αντικαθιστά άλλα υλικά, όπως το πλαστικό στη συσκευασία, αυξάνοντας την ζήτηση.

Αυτά όμως είχαν ισχύ μέχρι χθες. Προ κορονοϊού.

Στη μάχη του κορονοϊού η εταιρία μπήκε από τις 19/3/2020.

Στο εργοστάσιο εργασίες που μπορούν να προσφέρονται από το σπίτι (εργασίες γραφείων) γίνονται από το σπίτι.

Οι ομάδες συντήρησης οργανώθηκαν σε 12ωρη εργασία με όριο 36 ώρες την εβδομάδα, ενώ μια ομάδα θα είναι σε 24ωρο επιφυλακή. Οι εργασίες παραγωγής και συντήρησης θα πραγματοποιούνται με την μικρότερη δυνατή αριθμητική παρουσία προσωπικού. Η μεταφορά του προσωπικού προς και από το εργοστάσιο, γίνεται με τα ιδιωτικά οχήματα. Η παράδοση και παραλαβή εργασίας, από πόστο σε πόστο, γίνετααι τηλεφωνικά. Το προσωπικό έρχεται ντυμένο με τη στολή εργασίας και φεύγει με αυτήν γιατί έχουν κλείσει όλα τα βεστιάρια. Όλες οι συνεδριάσεις ομάδων έχουν ανασταλεί. Παρέχονται ατομικά αντισηπτικά υγρά, μάσκες, πλαστικά γάντια και γίνονται απολυμάνσεις όλων των χώρων. Ο γιατρός εργασίας πρέπει να ενημερώνεται για όποια μετακίνηση εκτός περιοχής κατοικίας των εργαζομένων.

Οι όροι κάτω από τους οποίους γίνεται η παραγωγή έχουν εμφανώς γίνει δυσκολότεροι. Και ιδιαίτερα στις βαριές εργασίες, όπου πλέον ο εργαζόμενος δεν έχει ένα χώρο που να σταθεί στο οκτάωρο, να πάρει μια ανάσα από την κοπιαστική εργασία. Δυσχεραίνεται ακόμα περισσότερο και από τις επιπτώσεις της αναβολής που παίρνουν εργασίες συντήρησης που χρειάζονται την συνεργασία πολλών εργαζόμενων.

Παρόλες τις δυσκολίες μπορεί να πει κανείς πως υπάρχουν μέτρα που προσπαθούν να εμποδίσουν την διασπορά στον χώρο εργασίας, ώστε αν υπάρξει κρούσμα να απομονωθεί μια ομάδα και να συνεχίσουν να δουλεύουν οι υπόλοιπες.

Είναι όμως σαφές, λόγω της ανυπαρξίας υγειονομικής πρόληψης στην χώρα (ό,τι υπάρχει είναι απομεινάρι, που ξέμεινε από την καταστροφή που επέβαλαν οι κυβερνήσεις, από το 2010 και μετά), πως παρά τα παραπάνω μέτρα, οι εργάτες παίζουν κρυφτό με τον ιό στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου. Όμως μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία γιατί γνωρίζουν (αν και κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό), πως αν σταματήσει το τμήμα παραγωγής αλουμινίου, κανείς δεν εγγυάται ότι μπορεί υπό τις παρούσες συνθήκες στην παγκόσμια αγορά, να μπει ξανά σε λειτουργεία. Το κόστος επανεκκίνησης, οι βλάβες και η τεχνολογική παλαιότητα των εγκαταστάσεων θα αποτελούσαν εμπόδια.

Ταυτόχρονα όμως μπαίνουν ερωτήματα για το πόσο ακόμα θα παράγει;

Γιατί οι πελάτες του αλουμινίου έχουν κάνει, ή θα κάνουν «παύση» και αυτό φρενάρει την ομαλή διαδικασία πώλησης του προϊόντος.

ΛΑΡΚΟ

Ήδη την χαρακτήριζαν «υγειονομική βόμβα» πριν από την εμφάνιση του κορονοϊού

Την ΛΑΡΚΟ αυτή την στιγμή την διοικεί ένας μάνατζερ διορισμένος από τον υπουργό Χατζηδάκη, απόλυτα εναρμονισμένος με την γενικότερη πολιτική της Δεξιάς κυβέρνησης που διοικεί την χώρα. Η εντολή που έχει είναι «εκκαθάριση εν λειτουργεία». Η διαδικασία αυτή οδηγεί στο κλείσιμό της και στην απόλυση των εργατών της. Ο διαχειριστής ξεκίνησε ήδη το έργο του αφήνοντας απλήρωτους τους μεταφορείς του μεταλλεύματος, τους φορτηγατζήδες.

Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση χειρίζεται την ΛΑΡΚΟ, δεν διαφέρει από τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται όλη την χώρα. Η εντολή είναι μένουμε σπίτι για να κλείσουμε την πόρτα στον ιό. Αλλά οι εργαζόμενοι μεταφέρονται στο εργοστάσιο με λεωφορεία ασφυκτικά γεμάτα! Στα τμήματα παραγωγής δίνονται 5 μπουκάλια αντισηπτικό για κάθε τμήμα, για όλες τις βάρδιες. Ένα μπουκάλι χλωρίνη για κάθε τμήμα, για όλες τις βάρδιες. 20 μάσκες για κάθε τμήμα, για όλες τις βάρδιες.

Σε όλο το εργοστάσιο υπάρχουν μόνο δυο (2) τουαλέτες με αποτέλεσμα ο καθένας να εκτονώνεται όπου βρει και δεν μιλάμε για απολυμάνσεις πουθενά.

Στα μεταλλεία οι εργάτες δουλεύουν δίπλα δίπλα. Στο εργοστάσιο δουλεύουν καθημερινά περί τους 500 εργάτες και λίγο περισσότεροι στα μεταλλεία.

Το εργοστάσιο αυτό μπορεί να σταματήσει και να ξαναλειτουργήσει (έχει γίνει πολλές φορές και από διάφορες αιτίες) χωρίς να έχει η επανεκκίνηση απαγορευτικό κόστος. Όμως οι εργάτες δεν σκέπτονται καν να το ζητήσουν από φόβο μην κλείσει με δική τους απόφαση.

Έτσι θα λεγαμε πως το μάνατζμεντ που εφαρμόζεται και για την αντιμετώπιση της πανδημίας, και όχι μόνο, φαίνεται να είναι εναρμονισμένο στη γενικότερη πολιτική που σχεδιάζει την απαλλαγή της ΛΑΡΚΟ από το εργατικό δυναμικό. Και το λέμε αυτό γιατί μόνο έτσι εξηγείται γιατί εδώ η πολιτική της «κλειστής πόρτας», παίρνει μια μικρή παραλλαγή και γίνεται πολιτική της «ανοιχτής πόρτας στον ιό».

Φαίνεται να είναι μια πολιτική που προσκαλεί όλους τους «ιούς» στο εργοστάσιο, στα μεταλλεία και τον οικισμό, για να «καθαρίσει» την ΛΑΡΚΟ.

***

Και στις δυο λοιπόν περιπτώσεις οι εργάτες συνεχίζοντας να δουλεύουν, εκτίθενται σε σοβαρό κίνδυνο. Οι πρώτοι για να συνεχίσουν μια κερδοφόρα πορεία που είναι η μόνη που θα εξασφαλίσει την συνέχεια της λειτουργίας και έτσι την δική τους εργασία. Οι δεύτεροι χωρίς να το γνωρίζουν, προσελκύουν μια ακόμα αιτία για να προκληθεί το κλείσιμο της δραστηριότητας και η απαλλαγή της από τους εργάτες.

Η διαφορά τους στην καπιταλιστικά οργανωμένη κοινωνία της Ελλάδας είναι μεταξύ μιας καπιταλιστικής επιχείρησης που ο κεφαλαιοκράτης διακινδυνεύει τις ζωές των εργατών της κάνοντας μια «απέλπιδα προσπάθεια» να διασφαλίσει την λειτουργία της επιχείρησης και τα κέρδη του, την ωρα που όλα τα καθορίζει η «παύση».

Ενώ στη δεύτερη περίπτωση το καπιταλιστικό κράτος διακινδυνεύει τις ζωές των εργατών, οργανώνοντας «το κλείσιμο». Ανάμεσα σε αυτές τις δυο εκδοχές βρίσκεται κάθε παραγωγική δραστηριότητα στην εποχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που ζούμε.

Είναι ο καπιταλισμός λοιπόν που με τον Μητσοτάκη, τον Άδωνη, τον Βορίδη και όλες τις καλές παρέες μας κυβέρνησαν από το 2010 και μετά, κλείνοντας τα νοσοκομεία κι απολύοντας γιατρούς. Και είναι πάλι σήμερα που για χάρη αυτού του καπιταλισμού, οι ίδιοι πολιτικοί, αντί για κλίνες ΜΕΘ, είδη προστασίας, τεστ, προσλήψεις γιατρών και υγειονομικών, αντιμετωπίζουν τον ιό με διαγράμματα ζωντανών νεκρών, διατάγματα εγκλεισμού, μετάθεση των ευθυνών στον πληθυσμό και κοροϊδίες με χειροκροτήματα για τους ηρωικούς υγειονομικούς εργάτες. Ενώ ταυτόχρονα νομοθετούν την ασυδοσία των εργοδοτών προετοιμάζοντας για την επόμενη μέρα να μπορούν να ξεκινήσουν οι μηχανές με δούλους αντί για εργάτες.

Στη βαρβαρότητα αυτή μόνο μια διέξοδος υπάρχει και αυτή είναι σοσιαλιστική.