Το πρόβλημα της Ελλάδος, πιτσιρίκο,
δεν είναι οικονομικό.
Πιτσιρίκο ,
σου γράφω από την Αυστραλία στην οποία και διαμένω τα τελευταία 7 χρόνια με την σύζυγό μου και τα δύο μου παιδιά. Είμαι πλέον 42 ετών και ζω στον πισινό της γης που λένε και οι φίλοι μου.
σου γράφω από την Αυστραλία στην οποία και διαμένω τα τελευταία 7 χρόνια με την σύζυγό μου και τα δύο μου παιδιά. Είμαι πλέον 42 ετών και ζω στον πισινό της γης που λένε και οι φίλοι μου.
Έφυγα γιατί βαρέθηκα να παραπονιέμαι και να συζητάω για τα ίδια πράγματα από τότε που ήμουν στο σχολείο.
Όσα με ενοχλούσαν στην ελληνική κοινωνία, όταν ήμουν ακόμα παιδί, είναι ακόμα εδώ, 20+ χρόνια μετά.
Έφυγα γιατί δεν ήθελα να δω τον εαυτό μου να παραπονιέται για τα ίδια πράγματα, όταν θα είναι πια παππούς.
Θεώρησα πως ήταν χρέος μου να προσπαθήσω έστω να αλλάξω την ζωή μου.
Το οικονομικό ούτε που το σκέφτηκα ποτέ. Καλή δουλειά είχα, και εγώ και η γυναίκα μου.
Είχαμε το σπιτάκι μας και, πάνω από όλα, μια υπέροχη οικογένεια και φίλους που θα μπορούσα να τους εμπιστευτώ τη ζωή μου.
Αλλά όσο έβλεπα την παρακμή να μεγαλώνει, τόσο πιο πολύ με έτρωγε να σηκωθώ να φύγω.
Το πρόβλημα της Ελλάδος, πιτσιρίκο, δεν είναι οικονομικό.
Είναι πολιτισμικό.
Επτωχεύσαμεν πολιτισμικώς.
Το πήρα λοιπόν απόφαση και, παρ’ όλο τον πόνο του αποχωρισμού με την μάνα, τον πατέρα την αδελφή και τους καρδιακούς μου φίλους, ήξερα πως είχα ευθύνη απέναντι στα παιδιά μου να τα μεγαλώσω σε έναν τόπο που οι άνθρωποι δεν έχουν συνηθίσει την ασχήμια.
Να τα μεγαλώσω σε ένα τόπο που θα τους δώσει αυτό που αξίζουν.
Όχι κάτι λιγότερο, όχι κάτι περισσότερο και, κυρίως, ό,τι τους δοθεί να μην είναι σε βάρος ενός συνανθρώπου τους.
Τι φταίνε τα παιδιά δηλαδή, επειδή έχω εγώ συνηθίσει σε αυτήν την πολιτισμική εξαθλίωση, να πρέπει να ζήσουν και να μεγαλώσουν και αυτά με τις ίδιες εικόνες και παραστάσεις;
Δεν θέλω να αναφερθώ σε παραδείγματα, καθώς τα έχουν πει άλλοι φίλοι πριν από εμένα.
Τι είναι σωστό και τι λάθος δεν το γνωρίζω αλλά έκανα τελικά αυτό που πρόσταζε η λογική (μου).
Η έννοια μου ήταν πώς θα γνώριζαν τα παιδιά μου τα ελληνικά και την Ελλάδα που αγάπησα.
Ακόμα αυτή είναι η έννοια μου. Ο πόνος μου, αν θέλεις.
Ρωτάνε μερικοί γιατί δεν προσπαθούμε όλοι εμείς που φύγαμε να δημιουργήσουμε μια καλύτερη Ελλάδα και, αντίθετα, επιλέξαμε την φυγή.
Προσωπικά, έχω πολύ συγκεκριμένη άποψη για το τι χρειάζεται ο τόπος, προκειμένου να φτιάξουν τα πράγματα αλλά δεν θεωρώ πως χρειάζεται να το εξηγήσω σε κανέναν ηλίθιο.
Γιατί μόνο ένας ηλίθιος θα το ρώταγε αυτό. Όπως λες και εσύ, πιτσιρίκο μου, “έχουμε και μια ζωή να ζήσουμε”.
Χωρίς συγγνώμη μπροστά. Χωρίς ενοχές.
Τέλος πάντων, και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια που λέει και η μάνα μου, ας απαντήσουμε μια και καλή στο ερώτημα της επιστροφής ή μη επιστροφής.
Η σκέψη για επιστροφή ξεκινάει, Πιτσιρίκο, από το αίσθημα της νοσταλγίας.
Το μυαλό του ανθρώπου έχει την τάση να ωραιοποιεί το παρελθόν και να κρατάει μόνο τα καλά.
Νοσταλγία λοιπόν υπάρχει, και μερικές μέρες γίνεται αφόρητη.
Η λύση, όμως, για μένα είναι πολύ απλή, καλέ μου φίλε.
Βλέπω λίγο ελληνικές ειδήσεις, διαβάζω καμιά κωλοφυλλάδα, τύπου Πρώτο Θέμα, μαζί με τα σχόλια των αναγνωστών και μου περνάει και η νοσταλγία και κάθε επιθυμία για επιστροφή.
Έτσι, μου υπενθυμίζω γιατί είμαι εδώ, γιατί αποφάσισα να φύγω.
Ο Σεφέρης που έλεγε “‘όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει” τελικά κάτι ήξερε.
Η Ελλάδα είναι όμορφη αλλά, δυστυχώς, είναι γεμάτη (νεο)έλληνες Πιτσιρίκο.
Τα τελευταία 7 χρόνια έχω στο κομοδίνο μου πάνω ένα μικρό βιβλίο με τα άπαντα του Καβάφη.
Το έκλεψα, ας πούμε, από τον πατέρα μου πριν φύγω από την Ελλάδα. Έχει πια κιτρινίσει, μοιάζει αρχαίο.
Όμως, μου θυμίζει όλα όσα αγαπώ στην Ελλάδα. Μη με ρωτήσεις γιατί, δεν θα ήξερα από που να αρχίσω.
Δεν γνωρίζω, αν η μετανάστευση με έκανε καλύτερο ή χειρότερο άνθρωπο, Πιτσιρίκο, αλλά προσπαθώ για το καλύτερο. Για μένα και για την οικογένειά μου.
Νομίζω πως μόνο αυτό έχει σημασία στην ζωή μας. Να προσπαθούμε για το καλύτερο, για το πιο όμορφο, για την αγάπη, για τα παιδιά.
Αυτή η προσπάθεια θα είναι η εκδίκησή μας απέναντι στην ασχήμια και στην κακία.
Την αγάπη μου και τις καλύτερες ευχές μου
Χάρης
Υ.Γ.1 Αν είχα έστω και την παραμικρή ελπίδα πως τα πράγματα στην Ελλάδα θα καλυτερεύσουν, θα ήμουν ακόμα εκεί. Δεν έχω αυταπάτες, η ζωή σε μια διαφορετική κοινωνία, σε συνάρτηση με την λογική ανάλυση των καταστάσεων, δεν αφήνουν περιθώρια για αισιόδοξες εκτιμήσεις.
Υ.Γ.2 Πολλοί ακόμα πιστεύουν πως είμαστε ο περιούσιος λαός που ζει στην ομορφότερη χώρα του κόσμου με τους πιο μάγκες κατοίκους. Εύχομαι περαστικά και ταχεία ανάρρωση.
Υ.Γ.3 Συγχώρεσέ με αν ξέχασα να πω έναν καλό λόγο και για σένα. Είμαι σίγουρος πως το ξέρεις ήδη τι σημαίνει ο Πιτσιρίκος για κάθε έναν από εμάς.
(Αγαπητέ φίλε, όσο περνάει ο καιρός, λιγοστεύουν διαρκώς αυτοί που κατηγορούν όσους έφυγαν. Γιατί καταλαβαίνουν πως δεν μπορείς να αλλάξεις μια κοινωνία που δεν θέλει να αλλάξει ή δεν μπορεί να αλλάξει. Οκτώ χρόνια από την χρεοκοπία της χώρας, οι εθνικές εμμονές συνεχίζονται, και αυξάνονται μάλιστα. Και η ελληνική κοινωνία γίνεται όλο και πιο κλειστή και φοβική. Αυτά δεν είναι καλά σημάδια. Τα παιδιά σας θα γνωρίσουν την Ελλάδα, ως προς το τι σημαίνει η Ελλάδα για την ανθρωπότητα. Και σημαίνει πολλά. Φτάνει αυτό, για να αισθανθούν Έλληνες, όπου και αν αποφασίσουν να ζήσουν. Και βέβαια, η Ελλάδα δεν είναι τα σύνορά της· η Ελλάδα είναι πνεύμα και πολιτισμός. Τουλάχιστον ήταν. Γιατί τώρα έχει ξεμείνει. Αλλά οι νέοι Έλληνες μπορούν να το αλλάξουν αυτό. Όπου κι αν ζουν. Άλλωστε, και ο Καβάφης δεν ζούσε στην Ελλάδα. Μάλιστα, οι λόγιοι της Ελλάδας τον αντιπαθούσαν και τον κορόιδευαν. Σας ευχαριστώ. Καλή ζωή. Την αγάπη μου.)
Πηγή : pitsirikos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου