Ηλιούγεννα !!!

 Τι ήταν τα Ηλιούγεννα, 

η γιορτή των Αρχαίων Ελλήνων που γιόρταζαν αυτές τις μέρες.

Τα Χριστούγεννα είναι η μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης και αφορά την γεννήση του Ιησού Χριστού, αποτελούν μέρες χαράς για όλον τον Χριστιανικό κόσμο.

 Αλλά επειδή αποτελούν και «τεράστιο οικονομικό τζίρο» τα Χριστούγεννα εορτάζονται πλέον σχεδόν σε όλο τον κόσμο.

Αντίστοιχα την ίδια μέρα 25 Δεκεμβρίου, ήταν η μεγαλύτερη γιορτή για τους αρχαίους Έλληνες, όπου κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου, τον αποκαλούσαν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη.

Στην αρχαία Ρώμη, η εορτή λεγόταν Σατουρνάλια και άρχιζε στις 17 Δεκεμβρίου όπου διαρκούσε επτά ήμερες. Στην εορτή αυτή αντάλλασσαν δώρα, συνήθως λαμπάδες και στα παιδιά έδιναν πήλινες κούκλες και γλυκά σε σχήμα βρέφους. Που παρέπεμπαν στον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του.

Ακόμα και οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμβρίου εόρταζαν την γέννηση του θεού-ήλιου Ρα, καθώς μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο (21 Δεκεμβρίου) αρχίζει να μεγαλώνει ξανά η ημέρα και να μικραίνει η νύχτα, άρα το Σκότος!

Οι Έλληνες γιόρταζαν τον Διόνυσο αλλά και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα-Ηλίου παριστάνοντας τον πάνω στο ιπτάμενο άρμα του, να μοιράζει το φως σε κάθε ελληνικό σπίτι. Το άρμα έγινε έλκηθρο, τα άλογα έγιναν τάρανδοι και το «δώρο» του φωτός που μοίραζε στους ανθρώπους έγιναν «μοίρασμα δώρων».

Σταδιακά λοιπόν τα γενέθλια του «θείου βρέφους» Διονύσου, μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού.

Εκτός όμως της ημέρας της γέννησης και πολλές από τις παραδόσεις που συνδέονται με τα Χριστούγεννα (ανταλλαγή δώρων, στολισμοί, κάλαντα, Χριστουγεννιάτικο δέντρο κλπ.) είναι και τα λεγόμενα τραγούδια των Ηλιούγεννων.

 Πιο συγκεκριμένα τα κάλαντα!

Πίσω από τα κάλαντα κρύβεται ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο με το όνομα Ειρεσιώνη, που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος ευρισκόμενος στην Σάμο, σκάρωσε διάφορα τραγούδια τα οποία μαζί με μια ομάδα παιδιών τα τραγουδούσαν στα σπίτια των πλουσίων ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη.

Η νηστεία, η μετάληψη με τη μορφή της θείας κοινωνίας και η χοιροσφαγή ήταν επίσης συνήθεια στα τραπέζια των αρχαίων Ελλήνων. Αυτό που δεν συνηθίζονταν ήταν ο στολισμός φάτνης – αν και το σπήλαιο του Πάνα ήταν κάτι σαν αρχαία <<φάτνη>> δεδομένου ότι οι σπηλιές θεωρούνταν τόπος γέννησης θεών.

Τέλος το κόψιμο της βασιλόπιτας αποτελεί εξέλιξη του αρχαιοελληνικού εθίμου του εορταστικού άρτου, τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες πρόσφεραν στους θεούς σε μεγάλες αγροτικές γιορτές, όπως τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια.

Οι ιέρειες κρατούσαν ένα βρέφος και φώναζαν το θείο βρέφος γεννήθηκε, ενώ σε επιγραφή του αναφέρεται <<Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το Άλφα και το Ωμέγα>> (η έκφραση αυτή μας παραπέμπει στην Καινή Διαθήκη και την ανάσταση του Χριστού).

Στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα αρχικά δεν συμπεριλαμβάνονται στις αρχαίες γιορτές της Χριστιανικής Εκκλησίας και μάλιστα η τήρηση των γενεθλίων καταδικάζονταν σαν ένα αρχαίο Ελληνικό «ειδωλολατρικό» έθιμο απεχθές στους Χριστιανούς. Ημέρα μνήμης των αγίων και μαρτύρων όπου την όρισαν σαν μέρα του θανάτου τους.

​

Η επιμονή όμως των Ελλήνων να γιορτάζουν τα Ηλιούγεννα κυρίως σε μη αστικές πόλεις όπου δεν απαγορεύταν, προκάλεσε την καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων στη Ρώμη από τον Πάπα Ιούλιο τον Α, τον 4ο μ.χ. αιώνα.

Πηγή: anazitiseis.gr