«Άκου Ανθρωπάκο», Βίλχελμ Ράιχ.....

Να είσαι «Άνθρωπος» και όχι «ανθρωπάκος»... 

Θ

«Άκου Ανθρωπάκο», ένα βιβλίο σταθμός γεμάτο με μηνύματα, μαθήματα και πολύ στοχαστική διάθεση. Ο Βίλχελμ Ράιχ παραμένει επίκαιρος! Το «άκου Ανθρωπάκο», παρόλο που γράφτηκε το 1946, περιγράφει κατατοπιστικά και εύστοχα την αδυναμία του ατόμου να απαλλαχθεί από τη μνησικακία, τα στερεότυπα, τον πατερναλισμό*. Βάσει αυτού του βιβλίου θέλω να σημειώσω κάποια θέματα, μιας και όλοι είμαστε «ανθρωπάκια» και οφείλουμε στον εαυτό μας να γίνουμε «Άνθρωποι»!

Άκου λοιπόν…

Είναι, μάλλον, κομμάτι της ανθρώπινης φύσης η αλαζονεία και ο υλισμός. 

Η ανάγκη να αποκτούμε πολλά και να γινόμαστε αλαζόνες.

Να καυχιόμαστε ασύστολα για τα κατορθώματά μας και να φτάνουμε σε σημείο ύβρις, να τα θέλουμε όλα δικά μας και να μη μοιραζόμαστε ποτέ, τίποτα και με κανέναν. 

«Ανθρωπάκο» άλλαξε, δε θα τα πάρεις μαζί σου! 

Το σώμα είναι φθαρτό και κάποια στιγμή θα σβήσει.

 Μοιράσου! 

Δώσε ένα κομμάτι ψωμί στο συνάνθρωπό σου που πεινάει, 

βοήθησε τα αδέσποτα,

 σεβάσου το περιβάλλον, 

εθελοντικά όμως! 

Μη ζητάς ανταλλάγματα για όλα, μην αποκοπείς πάντα στο γέμισμα της τσέπης σου και στην ικανοποίηση της ματαιοδοξίας σου.

Σε αυτό το σημείο θέλω να τονίσω τον αντίκτυπο της αλαζονείας σου στη φύση. 

Είναι πολύ σημαντικό και αξιόλογο να κάνεις ανακύκλωση, να μη σπαταλάς το νερό και γενικά να έχεις μια περιβαλλοντική συνείδηση, αλλά σε πρώτο στάδιο κάνε πιο απλές κινήσεις. Να φανταστώ μέσα στο σπίτι σου δεν πετάς κάτω σκουπίδια και αποτσίγαρα! Ούτε βέβαια γεμίζεις τους τοίχους σου με ακαλαίσθητα γκράφιτι.

Αναρωτιέμαι γιατί το κάνεις στη γειτονιά σου, στην πόλη σου, στη χώρα σου και γενικότερα όταν βρίσκεσαι έξω από το σπίτι σου. Μάλλον δεν έχεις καταλάβει ότι και ο πλανήτης μας είναι το σπίτι μας και οφείλουμε να τον σεβόμαστε, να τον προσέχουμε και να τον διατηρούμε καθαρό.

Ο Ράιχ στο σύγγραμμά του δίνει μεγάλη έμφαση στην έννοια του πατερναλισμού με αφορμή την τότε επάνοδο του Χίτλερ και του Στάλιν.

Ναι, φυσικά και όλοι είμαστε άνθρωποι και ως άνθρωποι πολλές φορές νιώθουμε αδύναμοι και είναι στιγμές που έχουμε την ανάγκη μιας συμβουλής και μιας καθοδήγησης. Τα αισθήματα αυτά είναι κατανοητά. Μη γινόμαστε ανθρωπάκια όμως!

 Μη βασιζόμαστε πάντα στους άλλους. Μη περιμένουμε να μας σώσει ο Πρωθυπουργός μας, ο διευθυντής μας, ο πατέρας μας.

Η φράση «πίστευε και μη, ερεύνα» έχει το κόμμα μετά το «μη»!

Διάβασε, ενημερώσου και διαμόρφωσε κρίση και άποψη για τα γεγονότα, μην αναμασάς απόψεις άλλων, απλά και μόνο για να έχεις κάτι να πεις. 

Πάτα στα πόδια σου σταθερά,πάρε τις δικές σου αποφάσεις κάνε τις δικές σου κινήσεις! 

Άσε στην άκρη την ανάγκη σου για μεσσιανισμό**! Σε πηγαίνει πίσω.

Τέλος, έχω μια σημαντική απορία σχετικά με τη μη εποικοδομητική κριτική που επικρατεί στην εποχή μας. Αναρωτιέμαι αν είναι μια κατάσταση της γενιάς μας ή αν υπάρχει από πάντα. Το ερώτημα είναι μάλλον ρητορικό μιας και ο «ανθρωπάκος» φυσικά και έχει τη ροπή να κατακρίνει τους πάντες και τα πάντα συνεχώς με μια ανάγκη υποτίμησης των άλλων, ώστε να αισθανθεί εκείνος καλύτερα και να κρύψει τις δικές του αδυναμίες και ανασφάλειες.

Για τον «ανθρωπάκο» όλοι είμαστε λάθος και εκείνος ο σωστός, ο επιτυχημένος, ο αψεγάδιαστος! 

Μα γιατί «ανθρωπάκο» ασχολείσαι με τους άλλους; Μήπως η ζωή σου δεν είναι τόσο ενδιαφέρουσα και έχεις ανάγκη το «κουτσομπολιό» για να καλύψεις τα κενά της;

 Κάνε την αυτοκριτική σου και γρήγορα παρακαλώ!

Δε γράφω αυτό το κείμενο για να κουνήσω το δάκτυλο σε κανέναν αφού όλοι μας ,άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, πολλές φορές είμαστε «ανθρωπάκια». Όμως είναι στιγμές, που αξίες όπως η αγάπη, η ευγένεια, η πραγματική φιλία μας κάνουν να συνειδητοποιούμε και να ξαναβρίσκουμε την ανθρώπινη φύση μας.

Ο Ράιχ στο τέλος «απογυμνώνει» τον ανθρωπάκο του. Τον δείχνει αδύναμο και τον κάνει να καταλάβει τα λάθη του. Ο συγγραφέας πιστεύει ότι ο «ανθρωπάκος» μπορεί να αλλάξει και να γίνει «Άνθρωπος»!

Για αυτό το λόγο ασχολήθηκε και έγραψε αυτό το έργο, γιατί πιστεύει στην αλλαγή και θέλει να μας δώσει τη δύναμη και να μας δείξει το δρόμο προς την «Ανθρώπινη Φύση» μας!


*πατερναλισμός (ο) 

1. σύστημα, αντίληψη ή πρακτική διοικήσεως, ασκήσεως πολιτικής και γενικότ. ελέγχου (ατόμων, ομάδων, εργαζομένων κ.λπ.) με κηδεμονευτικό και προστατευτικό χαρακτήρα, που, κατά τα οικογενειακά πρότυπα, προβάλλει ως δεδομένη την καλή θέληση του εργοδότη / προϊσταμένου / κυβερνήτη κ.λπ., τη στοργή και το «πατρικό» ενδιαφέρον του για το καλό κάθε εργαζομένου, πολίτη κ.λπ. και που εκφράζεται με υλικές παροχές, χωρίς όμως την παροχή δικαιωμάτων συμμετοχής, αναλήψεως υπεύθυνων θέσεων κ.λπ. 

2. η τάση να προσπαθεί κανείς (ηγέτης, συνδικαλιστής, αρχηγός ομάδας κ.λπ.) να προστατεύει και να κηδεμονεύει όσους εκπροσωπεί. — πατερναλιστής (ο), πατερναλίστρια (η), πατερναλιστικός -ή, -ό πατερναλιστικά επίρρ.


**μεσσιανισμός αρσενικό

1. (θρησκεία) η πίστη σ' έναν [μεσσίας|μεσσία]] που θα μας σώσει
2. (μεταφορικά) η αναμονή ότι εξωτερικοί παράγοντες θα μας λυτρώσουν από κάτι κακό (όχι μόνο σε θρησκευτικό αλλά και σε πολιτικό, κοινωνικό κ.ά. επίπεδο)
3. Να βασίζεται κάποιος σε κάποιο “μεσσία” (κάθε μορφής), με σκοπό την λύτρωσή του από κάτι.