«Παραβιάζουμε τους νόμους που θεσπίσαμε για να εμποδίσουμε την επάνοδο του φασισμού».
Ομως οι πρόσφυγες πεθαίνουν. Η ζωή τους κινδυνεύει το ίδιο. Ο θάνατός τους δεν μας απασχολεί το ίδιο, γιατί δεν γίνεται μπροστά στα μάτια μας. Εξακολουθούν όμως να πεθαίνουν στην έρημο. Στη Λιβύη τούς βασανίζουν, τους χτυπούν, τους βιάζουν, τους κρατούν, τους απειλούν, και το κάνουν με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Παρόμοια είναι η κατάσταση στην Αφρική, παραβιάσεις συμβαίνουν στην Τουρκία. Αλλά η Τουρκία είναι Τουρκία. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν υπογράψει και κυρώσει τη σύμβαση για την προστασία των προσφύγων, το δικαίωμα στο άσυλο.
Το έκαναν από ντροπή και από φρίκη για τους θανάτους των παιδιών που δολοφονήθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, θανάτους για τους οποίους ευθύνονται οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και υπηρεσίες που αρνήθηκαν να δώσουν βίζες και να προστατέψουν τα παιδιά αυτά. Μετά τον πόλεμο, η Ευρώπη και όλος ο κόσμος πέρασε νόμους για να μη συμβεί ποτέ ξανά τέτοια φρίκη. Αλλά συμβαίνει και πάλι. Θυμάμαι την ανακούφιση που ένιωσα όταν άκουσα να διαβάζουν την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο ραδιοφωνάκι που είχαμε στο πρώτο σπίτι των γονιών μου μετά τον πόλεμο.
Ο φασισμός θεραπεύεται διαβάζοντας και ο ρατσισμός θεραπεύεται ταξιδεύοντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου