Κίτρινα.... σωματεία !!!

Σε προηγούμενη ανάρτηση ( βλ. ΕΔΩ), είχαμε δει μια ανάλυση για 

το μακρύ χέρι της εργοδοσίας στον συνδικαλισμό ή αλλιώς 

τον εργοδοτικό "συνδικαλισμό" ( ο Θεός να τον κάνει ).

Αντίθετα με τους εικονιζόμενους, δυστυχώς, δεν αντιστέκονται όλοι όσοι δηλώνουν συνδικαλιστές...

Στην βιβλιογραφία συναντάμε και τον όρο "κίτρινα σωματεία". Γιατί ονομάστηκαν έτσι ; 

Πότε καθιερώθηκαν ; 

Όλες οι απαντήσεις στο παρακάτω άρθρο:

Κίτρινο σωματείο: Το σωματείο εργαζομένων που ιδρύει ή/ και ελέγχει ο εργοδότης, για να εμποδίσει την εγκαθίδρυση αυθεντικού σωματείου.

Ο ορισμός στο γλωσσάρι της ITUC (Ιnternational Trade Union Confederation - Παγκόσμια Συνομοσπονδία Συνδικάτων), μέλος της οποίας είναι και η ΓΣΕΕ, είναι λακωνικός.

Ισως δεν βοηθάει το γεγονός ότι και η ίδια η ITUC έχει δεχτεί πυρά πως δεν προστατεύει -ως όφειλε- τα δικαιώματα των εργαζομένων και ότι τα υψηλόβαθμα στελέχη της διάγουν πολυτελή βίο, με παχυλούς μισθούς και πανάκριβα κεντρικά γραφεία στις Βρυξέλλες.

Το σίγουρο είναι ότι κανένα σωματείο ή συνδικάτο δεν θέλει να αποκαλείται «κίτρινο», καθώς ο όρος είναι υποτιμητικός και υβριστικός, αφού το τοποθετεί στο αντίπαλο στρατόπεδο ως υποχείριο των αφεντικών, ένα βήμα πιο πέρα από την ταξική... συνεργασία.

Η προέλευση του όρου «κίτρινα συνδικάτα» είναι αμφισβητούμενη, αν και καθιερώνεται στις αρχές του 20ού αιώνα.

Από το 1899 υπάρχει αναφορά για την ίδρυση του πρώτου αποκαλούμενου «κίτρινου σωματείου» στην κοινότητα Μονσό-Λε-Μιν στην κεντρική Γαλλία, μια μικρή πόλη μεταλλείων με πλούσια εργατική παράδοση, από ομάδα ανθρακωρύχων που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε απεργία.

Η ιστορία θέλει τους απεργούς να πηγαίνουν ομαδικά στο καφενείο, όπου μαζεύονταν οι απεργοσπάστες, και να σπάνε τα τζάμια με πέτρες. Οι απεργοσπάστες κάλυψαν το κενό με κίτρινο στρατσόχαρτο κι έκτοτε όλοι οι απεργοσπάστες αποκαλούνται «κίτρινοι».

Ωστόσο ο όρος «κίτρινος» μπορεί να προέρχεται από την Καλιφόρνια του 1870, με την εισαγωγή φτηνών εργατών από την Κίνα.

Για πρώτη φορά «κίτρινοι» εργαζόμενοι οργανώνονται στη Γαλλία το 1901, με την ίδρυση μιας «Ομοσπονδίας εργαζομένων της Γαλλίας και των αποικιών», με ιδρυτή τον Πολ Λανουά και ηγετική μορφή τον Πιερ Μπιετρί, ιδρυτή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας.

Η κίνηση αυτή είχε εξαρχής ακροδεξιό και αντισημιτικό προσανατολισμό. Το σύνθημα των «κίτρινων» (το οποίο αργότερα θα υιοθετούσαν ο Πετέν και η κυβέρνηση του Βισί) συνοψιζόταν σε τρεις λέξεις: «Εργασία, Οικογένεια, Πατρίς».

Μέσα στην πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα, η Κίτρινη Ομοσπονδία απέκτησε περίπου 100.000 μέλη, ενώ συχνά προχωρούσε σε ακραίες μορφές δράσης. Τα «νεοκίτρινα» συνδικάτα δεν ασπάζονται ανοιχτά τον φασισμό, όμως είναι απροκάλυπτα εχθρικά προς την Αριστερά και τη CGT (Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας). Είναι αντίθετα προς τις κρατικοποιήσεις και υπέρ της αγοράς, ενάντια στην πάλη των τάξεων και υπέρ της «ταξικής συνεργασίας», στο πλαίσιο της «μεγάλης οικογένειας της εργασίας».

Του εργάτη το ρολόι, το 'χετε κάνει κομπολόι !!! 

Με αριθμούς

Στην Ελλάδα ο όρος «κίτρινα» δεν προτιμάται, καθώς έχει επικρατήσει ο χαρακτηρισμός «εργοδοτικά» ή σωματεία-σφραγίδες.

Κι όμως, από το 2011, με την υπογραφή του δεύτερου Μνημονίου και τη μείωση του κατώτατου μισθού στα 580 -και 511 ευρώ για τους νέους ώς 25 ετών-, εργατολόγοι προειδοποιούν για τη δημιουργία «κίτρινων σωματείων», ενώσεων προσώπων που θα υπογράφουν επιχειρησιακές συμβάσεις με μειώσεις μισθών και ωράρια-λάστιχο.

Πράγματι, την τελευταία πενταετία, σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, έχουν υπογραφεί 1.540 επιχειρησιακές συμβάσεις με μειώσεις μισθών 10%-50%. Μόνο την περσινή χρονιά υπογράφηκαν 288 επιχειρησιακές συμβάσεις, από τις οποίες σχεδόν οι μισές υπογράφηκαν από ενώσεις προσώπων.

Το 2013 έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτες επιχειρησιακές συμβάσεις που νομιμοποιούν την απλήρωτη εργασία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα σύμβαση σε εταιρεία σεκιούριτι που προβλέπει καταβολή μισθών ανά τρίμηνο. Την ίδια χρονιά, αποκαλύπτεται η ίδρυση εργοδοτικού σωματείου από στέλεχος της Χρυσής Αυγής Περάματος στον χώρο των security. Αντίστοιχα, η Χρυσή Αυγή από το 2010 προσπαθεί να στήσει εργοδοτικό «αντισύνδεσμο» στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, με διακηρυγμένο στόχο να ρίξει τα μεροκάματα ως «εγγύηση στους Ελληνες εφοπλιστές».

Αποκορύφωμα της δράσης της, η δολοφονική επίθεση σε μέλη του ΠΑΜΕ τον Σεπτέμβρη του 2013. Λίγους μήνες αργότερα κατατίθεται καταστατικό ίδρυσης «Σωματείου Ελλήνων Εργατοϋπαλλήλων Μετάλλου Ν/Ζ Πειραιά-Κερατσινίου-Δραπετσώνας-Νίκαιας και νήσων». Οπως καταγγέλλει το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής, πρόκειται για άλλη μια προσπάθεια του ναζιστικού μορφώματος να στήσει «δουλεμπορικό γραφείο με τον μανδύα σωματείου», σε συνεργασία με εργοδότες.