Ταξική πάλη & αλληλεγγύη......

Τι αλλάζει στην ταξική πάλη 

η απεργία της 12/1/18. 

(άρθρο του
Σωτήρη Παπαδημητρίου, Συνδικαλιστή) 

Ο «απεργοκτόνος» νόμος και το «νέο ιδιώνυμο» είναι ο ελάχιστα δυνατός εξοπλισμός της ελληνικής αστικής κυβέρνησης, που προσπαθεί να πείσει τους πιστωτές της να της δώσουν χρόνο και χώρο στο παραμύθι της επιστροφής στην «κανονικότητα» και στο «τέλος των μνημονίων», ελπίζοντας στο θαύμα της «σωτηρίας» του ελληνικού καπιταλισμού. 

Αξίζει να σημειωθεί πως αυτή η προσπάθεια γίνεται από μια κυβέρνηση που ο υπουργός οικονομικών της, Τσακαλώτος, σε άρθρο του στους Φαϊνασιαλ Τάιμς αναφέρει πως έρχεται νέα κρίση στην Ευρώπη και ο Σόιμπλε δηλώνει πως η Ευρώπη δεν είναι εξοπλισμένη για να την αντιμετωπίσει.

Οι πιστωτές λοιπόν που κατανοούν κάτω από αυτές τις συνθήκες, τον κίνδυνο που σπέρνουν οι ψευδείς προσδοκίες στους λαούς, απαιτούν νέες εγγυήσεις για να προετοιμαστούν κατάλληλα ώστε να αντιμετωπίσουν την οργισμένη αντίδραση των λαϊκών μαζών. Στην Ελλάδα με απεργοκτόνους νόμους και «νέα ιδιώνυμα», ενώ στη Γαλλία ο Μακρόν ενσωματώνει στο σύνταγμα την «Διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης».

Το 2010 όταν η κρίση που ξέσπασε στις τράπεζες το 2008 μετατράπηκε σε δημοσιονομική και η Ελλάδα αποκαλύφθηκε γυμνή, ο Παπακωνσταντίνου προς τους τραπεζίτες που του ζητούσαν εγγυήσεις, κατέθεσε τον «έλεγχο των συνδικάτων». Αλλά παρά τον «έλεγχο» της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος στο κίνημα, τρεις ελληνικές κυβερνήσεις γονάτισαν μπροστά στις λαϊκές αντιδράσεις που πήγαιναν πολύ πέρα από τον «έλεγχο» της ηγεσίας τους, και χρειάστηκε μέχρι και η ωμή προδοσία του Σύριζα, για να καταφέρουν να ελέγξουν (προσωρινά) την κατάσταση.

Γι’ αυτό σήμερα στον αγώνα ενάντια στις λαϊκές μάζες, «ο πιστός σύμμαχος» του συστήματος, η ΓΣΕΕ, με ευθύνη της πρώην και νυν κυβερνητικής γραφειοκρατίας, μαζί με την ΑΔΕΔΥ, προσπαθούν να επιβάλουν σιγή (με την μη εξαγγελία καμιάς μορφής απεργίας), στις αντιδράσεις των εργατών για να μην ύπαρξη καν περίπτωση να ξεφύγει η κινητοποίηση από τους δικούς τους σχεδιασμούς και δυσαρεστήσουν τους ντόπιους και ξένους πάτρονές τους. Μια πράξη που αποκαλύπτει τον φόβο της άρχουσας τάξης ο οποίος δεν επιτρέπει πλέον ούτε τις κενές διαμαρτυρίες της ΓΣΕΕ.

Το δικαίωμα στις απεργίες σήμερα, μετά από 40 και πλέον 24ωρες διάσπαρτες κινητοποιήσεις «υποδοχής μέτρων», έχει δεχτεί πλήγμα, με ευθύνη, κύρια, της κυβερνητικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ. Με βαριά καρδιά οι εργάτες υπακούουν στην εξαγγελία νέας 24ωρης γενικής απεργίας. Ακόμα και η γενική απεργία που εξαγγέλλεται από το μέτωπο του ΠΑΜΕ, είναι στην λογική να υποδεχτούμε τα νέα μέτρα κατά την ψήφισή τους (θεωρούν επιτυχία της απεργίας όχι την αποτελεσματικότητα απέναντι στα μέτρα αλλά το να γίνει η απεργία την μέρα που θα ψηφίζονται τα μέτρα), και ηχεί αποκρουστικά στα αυτιά των εργατών, γιατί εκτός από το ότι είναι αναποτελεσματική, εντείνει και την οικονομική τους αιμορραγία. Ενώ ταυτόχρονα οι γραφειοκράτες χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία αυτό που η τακτική τους έσπειρε, για να δικαιολογήσουν το γιατί δεν καλούν σε νέες κινητοποιήσεις.

Η στάση τους αυτή, μας δίνει εξήγηση στο γιατί και ο νόμος που είναι και προϊόν κυβερνητικό-συνδικαλιστικής γραφειοκρατικής συνδιαλλαγής, δεν επεμβαίνει στον τρόπο που παίρνουν την απεργιακή απόφαση τα τριτοβάθμια όργανα (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) και τα δευτεροβάθμια (Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες), χτυπά προς το παρόν μόνο τα εργοστασιακά ή επιχειρησιακά πρωτοβάθμια σωματεία.

Δείχνει σαν να μην φοβούνται από την πανελλαδική συνδικαλιστική οργάνωση της χώρας, σαν να προσπαθούν να περιορίσουν τα συνδικαλιστικά δικαιώματα μόνο σε τοπικά επίπεδα, στη βάση, στα πρωτοβάθμια. Δείχνει να φοβούνται κάτι το ανεξέλεγκτο, από τα κάτω, κάτι που μπορεί να ξεσπάσει από τα κάτω αγνοώντας και ενάντια στους από πάνω.

Θα βρούμε εξήγηση σε αυτό αν δούμε μερικούς σημαντικούς αγώνες στην ιστορία του εργατικού κινήματος της χώρας που ξεκίνησαν από πρωτοβάθμια σωματεία. Εκεί θα διαπιστώσουμε πως οι διαστάσεις που πήραν αυτοί οι αγώνες όταν συνάντησαν τα κύματα αλληλεγγύης, ανέτρεψαν στην πράξη με την δράση τους την καθεστηκυία υποτακτική αντίληψη, του «τίποτα δεν γίνεται».

Αγώνες που σηματοδότησαν πολλά, στην πορεία να αποκτηθεί συνείδηση της στιγμής και των καθηκόντων που αυτή επίτασσε στην τάξη. Χαλυβουργεία Μάνεση, Κερατέα, Χρυσός-Χαλκιδική, ΒΙΟΜΕ, είναι στιγμές-σταθμοί των αντί-μνημονιακών αγώνων που έδωσε η τάξη (όχι με αυστηρή συνδικαλιστική όψη). Όπως και παλαιότεροι αγώνες, ο Πετσετάκης, η Λάρκο, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, ελαιώνας Μεγάρων, κ.λπ.

Κοινό χαρακτηριστικό η τοπικότητα στην αντίληψη των εργατών κατά το ξέσπασμά τους, που αγκαλιάστηκαν όμως στη συνέχεια από δυνάμεις απ’ όλη την χώρα, μετατρέποντας αυτούς τους χώρους, στην πράξη, σε εν δυνάμει ανεξάρτητα κέντρα αγώνα που έδιναν πανελλαδικό βηματισμό στην κίνηση των λαϊκών μαζών, γιατί το «τοπικό» τους πρόβλημα ήταν τόσο πολύ γενικό που το κατανοούσαν οι αλληλέγγυοι και ας τους διέφευγε παντελώς, το που βρισκόταν η κάθε επιχείρηση και τι παρήγαγε.

Έτσι ανατράπηκε η διορισμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ και η Δεξιά, την δεκαετία του ‘70-80, αλλά και τρεις αστικές μνημονικές κυβερνήσεις. Οι αγώνες αυτοί χάραξαν την συνείδηση των εργατών της εποχής που ονειρεύτηκαν κάτι πολύ περισσότερο από τον «σοσιαλισμό» που τελικά τους πρόσφερε το ΠΑΣΟΚ του ‘80 και ο Τσιπρας σήμερα.

Η Απεργιακή κινητοποίηση που πρότεινε το ΠΑΜΕ (24ωρη) και πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή στις 12/1/18, παρέταξε στο Σύνταγμα γύρω στις 8.000 εργάτες, ενώ 2.000 ήταν των πρωτοβάθμιων σωματείων και των αριστερών εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων. Να σημειωθεί πως στην απόφαση της κινητοποίησης αυτής και για τη σταθερότητα στο να υλοποιηθεί, όσον αφορά την μεριά του ΠΑΜΕ, έπαιξε ρόλο ότι ο «απεργοκτόνος» νόμος το αφορά άμεσα. Σωματεία όπως οικοδόμοι και τα κλαδικά πρωτοβάθμια, δεν θα έχουν δυνατότητα να λειτουργήσουν, αν υλοποιηθεί ο νόμος χωρίς να εξαιρεί τα σωματεία που τα μέλη τους είναι διάσπαρτα παν-επαρχιακά, ή πανελλαδικά. Το εμπόδιο να μαζέψουν το 50% +1 των μελών σε γενική συνέλευση, τέτοια σωματεία, μοιάζει ανυπέρβλητο.

Η ανάγκη να μην βρεθεί μόνο του απέναντι σε αυτή την μάχη, κάνει το ΚΚΕ να προχωρεί για πρώτη φορά από την αρχή των μνημονιακών κινητοποιήσεων, σε κοινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα με δυνάμεις με τις οποίες πριν είχε πόλεμο. Αλλά η ανάγκη για συμπόρευση δεν σημαίνει ότι θα μετατραπεί σε «αρνάκι». Θα παλέψει με νύχια και με δόντια για να φορέσει το δικό του «καπέλο» στις κινητοποιήσεις. Οι τακτικές «τύπου Ρουβίκωνα» που παρακολουθήσαμε να εξασκούνται τα μέλη του ΠΑΜΕ στο υπουργείο Εργασίας και προς τα γραφεία της ΓΣΕΕ, δείχνουν έναν τέτοιον βηματισμό.

Οι δυνάμεις αυτές όμως, εκτός από το ότι παρατάχθηκαν για πρώτη φορά όλες μαζί στο σύνταγμα, για πρώτη φορά πραγματοποίησαν μια απεργιακή κινητοποίηση που οι ίδιες πάλεψαν. Χτύπησαν έτσι μαζί στην πράξη τον κυρίαρχο μύθο, πως «μόνο η ΓΣΕΕ μπορεί να δώσει κύρος σε μια κινητοποίηση».

Η κινητοποίηση μπορούσε να αναμετρηθεί, σε παρουσίες, στα ίσια με αρκετές γενικές απεργίες που έχει εξαγγείλει τα τελευταία χρόνια η ΓΣΕΕ. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι δεν κηρύχτηκε από την ΓΣΕΕ, δεν επιβεβαιώνει μόνο την τάση για χρεοκοπία της πρώτης, στην συνείδηση των εργατών, αλλά και τη δυνατότητα υπέρβασης της.

Η τάση αυτή, επιβεβαιώθηκε πάλι στην απεργιακή κινητοποίηση της Δευτέρας 15 Γενάρη  και στο συλλαλητήριο στην Πλατεία Συντάγματος.

Αλλά και η μη μαζική παρουσία των εργατών στην απεργιακή κινητοποίηση που παλεύτηκε κύρια από δυνάμεις κομμουνιστικής αναφοράς, αφορά ένα δεύτερο μάθημα που βγαίνει από την πορεία των μέχρι σήμερα αγώνων. Οι εργάτες δεν είναι διατεθειμένοι να ακολουθήσουν μαζικά έναν αγώνα αν δεν βλέπουν σε αυτόν προοπτική.  Αγώνες χωρίς προοπτική, 24ωρες απεργίες «υποδοχής μέτρων», δεν έχουν καμία τύχη στο να συσπειρώσουν τις εργαζόμενες μάζες κι αυτό είναι ευθύνη των ηγεσιών, των οργανώσεων κομμουνιστικής αναφοράς να το συλλάβουν αντί να κωφεύουν.

Η επόμενη μέρα ανοίγει μια νέα σελίδα στην κατάσταση της τάξης και είναι μια ανοιχτή πρόκληση στις δυνάμεις κομμουνιστικής αναφοράς.

Πολλά θα εξαρτηθούν από την απάντηση σε αυτή την πρόκληση.

Σωτήρης Παπαδημητρίου
συνδικαλιστής