Δε φεύγεις επειδή σκοπεύεις να πας κάπου.....

Φεύγεις επειδή ΔΕΝ σε κρατάει κάτι...... 

Ο Ελληνας αρχιτέκτονας Απόστολος Κυριαζής ανήκει στην κατηγορία των Ελλήνων επιστημόνων που έφυγαν από την Ελλάδα και μεγαλουργούν στο εξωτερικό.

Γεννημένος τον Μάιο του 1976 στη Θεσσαλονίκη και μεγαλωμένος  στο Βόλο, ήταν ανάμεσα στις δύο πόλεις για σπουδές αλλά και για καριέρα. 

Εργαζόταν στη Θεσσαλονίκη στον ιδιωτικό και τον ακαδημαϊκό τομέα, διατηρώντας και ιδιόκτητο αρχιτεκτονικό γραφείο στο Βόλο. Πριν από δύο χρόνια αποφάσισε να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα της ζωής του και να μετακομίσει στο Αμπού Ντάμπι των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. 

Εκεί εργάζεται ως Επίκουρος Καθηγητής Αρχιτεκτονικής και Αστικού Σχεδιασμού στο Abu Dhabi University και ως ιδιώτης. 

Μαζί με τη γυναίκα και τις δύο κόρες του νοσταλγούν κάποιες από τις ομορφιές της πατρίδας αλλά όπως μας λέει ο δρόμος της επιστροφής  δεν υπάρχει.  

1. Γιατί φύγατε από την Ελλάδα;

 Ως αρχιτέκτονας με ειδίκευση στην πολεοδομία και τον αστικό σχεδιασμό ήταν εξαιρετικά δύσκολο να κρατήσω ισορροπίες ανάμεσα στο ιδιωτικό επάγγελμα και τον ακαδημαϊκό χώρο. Επαγγελματικά, η οικοδομική δραστηριότητα είχε ήδη καταρρεύσει, ενώ στην πολεοδομία οι ελάχιστα προκυρησσόμενες μελέτες γίνονταν έρμαιο των ισχυρών γραφείων (με μεγάλες εκπτώσεις τόσο στις προσφορές τους όσο και στην ποιότητα). Μικρομελέτες και συμμετοχές σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς δεν ήταν αρκετά για να μπορώ να συντηρήσω την οικογένειά μου.

Παράλληλα, και η σύζυγός μου είχε μειώσεις μισθού, ενώ η φορολογία και παράλογες ασφαλιστικές εισφορές ουσιαστικά εκμηδένιζαν κάθε μηνιαίο προϋπολογισμό. 

 Η σκέψη να φύγουμε από την Ελλάδα υπήρχε πάντα, αμυδρά, αφού τόσο ο τρόπος σκέψης μας ως ζευγάρι όσο και οι εμπειρίες μας ως φοιτητές μας επέτρεπαν να διατηρούμε μια πιο ευρεία ματιά στα πράγματα. Η κρίση της τελευταίας δεκαετίας απλά μας έδωσε την αφορμή για να το κάνουμε πράξη.

2. Τι διαφορετικό βρήκατε εκεί που πήγατε σε σχέση με την Ελλάδα;

Η Μέση Ανατολή και η περιοχή του Αραβικού Κόλπου δεν είναι «μακριά» από τα ελληνικά βιώματα. Γεύσεις, λέξεις, ταμπεραμέντο και ακούσματα είναι αρκετά κοινά. Εξ’άλλου και εδώ υπάρχουν αρκετοί Έλληνες.

Στα ΗΑΕ ωστόσο είχα την τύχη να συναντήσω μια κοινωνία πραγματικά πολυπολιτισμική, με αμοιβαίο σεβασμό και αναγνώριση, όπου μόνο το 15% του πληθυσμού είναι γηγενείς «Εμιράτι» (στοιχείο που αναδεικνύει το ανόητο του επιχειρήματος περί αλλοίωσης του Ελληνικού πολιτισμού από τους πρόσφυγες). 

Πρόκειται για μια χώρα με διαφορετικό πολιτικό σύστημα μεν, απόλυτα λειτουργικό δε, και πολύ πιο ευέλικτο στον τρόπο λειτουργίας και εξυπηρέτησης των υπηρεσιών. Προσωπικά, η επαγγελματική δικτύωση είναι ταχύτατη και οι ευκαιρίες αρκετές. Ο καιρός είναι κάτι που το συνηθίζεις, αν και δεν είναι εύκολο να ξέρεις ότι ο Ήλιος λάμπει κάθε μέρα…  Το μεγάλο κέρδος ωστόσο είναι στα παιδιά μου. Τα οποία μεγαλώνουν και πηγαίνουν σχολείο όντας ήδη τρίγλωσσα (Ελληνικά, Αγγλικά και Αραβικά), και γίνονται φίλοι με παιδιά από όλο τον κόσμο, ελαχιστοποιώντας τις πιθανότητες ανάπτυξης στερεοτυπικών διακρίσεων και κόμπλεξ κατωτερότητας.

 3. Τι σας λείπει και τι δεν σας λείπει από την Ελλάδα;

Από την Ελλάδα μου λείπει σίγουρα το έντονο φως, τα τοπία του πράσινου και του μπλε. Και η ανθρώπινη κλίμακα των πραγμάτων. Αλλά μέχρι εκεί. Όσο ήμουν στην Ελλάδα δεν μπορούσα να τα χαρώ όπως τους αρμόζει.  Δεν μου λείπει το ίδιο το σύστημα. Σε όλες του τις εκφάνσεις. Από την πολιτική επικαιρότητα μέχρι τη γραφειοκρατία και την καθημερινότητα. Και ο στωικός τρόπος αποδοχής από τον κόσμο, ωσάν βρισκόμενοι μαζικά υπό το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

4. Σκέφτεστε να γυρίσετε και υπό ποιές προϋποθέσεις;

Δύσκολο ερώτημα. Προς το παρόν και με τις δεδομένες συνθήκες, δεν ξαναγυρνώ. Η Ελλάδα είναι τέλεια για τουρισμό και δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό.

 Και δεν είναι μόνο το εργασιακό ζήτημα. Ακόμη και με μια σταθερή εργασία, το ίδιο το σύστημα της άκρατης φορολογίας, του πολιτικού λαϊκισμού, της απαξιωμένης Παιδείας και Υγείας, που παράγει ακρότητες και μισανθρωπισμό, είναι αυτό που θα με κρατήσει μακριά.

Και πάλι, πιστεύω ότι υπάρχουν δύο είδη Ελλήνων μεταναστών: Αυτοί που βγαίνουν για να καλύψουν συγκεκριμένες ανάγκες, εργάζονται και επιστρέφουν γρήγορα όταν εκπληρώσουν τον σκοπό τους, αδυνατώντας να ελέγξουν τον παθητικό τους ρόλο στη σχέση με την Ελλάδα. Και αυτοί που ανεξαρτήτως των αφορμών για τις οποίες μεταναστεύουν, συναντούν τον κοσμοπολίτικο εαυτό τους και ανακαλύπτουν ότι η σκέψη και η ματιά τους δεν μπορούν να περιοριστούν από τεχνητά σύνορα. Και, αν θέλετε, αυτό είναι το μέγιστο λάθος του Ελληνικού Κράτους στον τρόπο διαχείρισης της σχέσης του με την Ομογένεια: Η διατήρηση μιας εσωστρεφούς, συντηρητικής αντίληψης περί του τι πραγματικά πρεσβεύει η Ελληνική ιδιότητα, όχι ως ενδογενές χαρακτηριστικό αλλά ως ιδέα υπό διάδοση.