Υποκατώτατος μισθός:

Μικροί μισθοί, μεγάλη κομπίνα

Την περαιτέρω ενίσχυση του ρυθμού ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας πάνω από το 2% για το 2018 και το 2019 προβλέπει ο ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης), όπως αναφέρει στην έκθεσή του (OECD Economic Surveys: Greece 2018) που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα.

Παρά αυτή τη θετική εξέλιξη, αναφέρει ο ΟΟΣΑ, η ανεργία, η φτώχεια και η ανισότητα παραμένουν υψηλές, οι μισθοί είναι χαμηλοί, οι επενδύσεις παραμένουν συμπιεσμένες και η παραγωγικότητα συνεχίζει να μειώνεται. Ο ΟΟΣΑ προβαίνει, βεβαίως, και στις απαραίτητες συστάσεις που θα προασπίσουν τις θετικές εξελίξεις  για την οικονομία μας ενώ ταυτόχρονα θα αμβλύνουν τις δυστοκίες.

Η σύσταση που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν αυτή που αφορούσε στην επέκταση του υποκατώτατου μισθού σε ηλικίες μεγαλύτερες των 25 ετών. Για τα δύο πρώτα χρόνια εργασίακού βίου φυσικά. Να θυμίσουμε ότι  το μέτρο είχε υιοθετηθεί ως «βέλτιστη πρακτική» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και  ψηφίστηκε πακέτο με εκατοντάδες ακόμα αντεργατικά μέτρα το 2012 (2ο μνημόνιο) οπότε ο κατώτατος μισθός μειώθηκε κατά 22% και ο υποκατώτατος μισθός (<25) κατά 32% (511 μεικτά, 430 καθαρά)

Η νομοθέτησή του γαρνιρίστηκε με τη πρόθεση δραστικής μείωσης της ανεργίας στη νεολαία, που την εποχή του δεύτερου μνημονίου ακροβατούσε σε ποσοστά άνω του 50%. Το επιχείρημα δηλαδή ήταν το εξής: σου δίνουμε τη δυνατότητα να πουληθείς πιο φθηνά σε έναν εργοδότη και άρα του δίνουμε κίνητρο να σε απασχολήσει για να μην μείνεις άνεργος/η.

Ας δούμε πως λειτούργησε όλο αυτό το σύστημα. Και κατά βάση ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ;

Ας δούμε για αρχή αν αυτό κατάφερε να εξασφαλίσει στους νέους εργαζόμενους μια αξιοπρεπή θέση εργασίας έστω και με μειωμένο εισόδημα. Έρευνα του ΣΕΠΕ λοιπόν στα τέλη του 2012 (μερικούς μήνες μετά την έναρξη εφαρμογής της παραπάνω μείωσης) με προσωπικές συνεντεύξεις  σε περίπου 700 εργοδότες αναφέρει ότι:  το 76,6% των εργοδοτών που απάντησε ότι έκανε χρήση εργαζομένου την τελευταία τριετία παραδέχεται ότι απασχόλησε τον εργαζόμενο αδήλωτα και ότι όσο αφορά ειδικά την απασχόληση εργαζομένων από 18 έως 24 ετών το ποσοστό αδήλωτης εργασίας άγγιξε το 100%.

Με απλά λόγια δεν υπήρχε περίπτωση να είσαι μεταξύ 18 και 24 ετών και να μην δουλεύεις αδήλωτα – ανασφάλιστα. Αν υπήρχε έστω και μία περίπτωση να δουλεύεις με πλήρη δικαιώματα, τότε αν ήσουν 18-24 ετών αυτή η μία περίπτωση γινόταν καμία!

Έξι χρόνια μετά, και εν μέσω  πανηγυρισμών της κυβέρνησης για μείωση της ανεργίας στο 20.6 % (!), η ανεργία στις ηλικίες που υποτίθεται θα βοηθούσε το μέτρο του υποκατώτατου είναι κατά μέσο όρο στο 45%. Υπερδιπλάσια δηλαδή από το συνολικό ποσοστό ανεργίας.

Επιπλέον, ανάμεσα στις διάφορες ηλικιακές κατηγορίες, μεγαλύτερα είναι τα ποσοστά ανεργίας στους νέους/ες κάτω των 25 ετών, όπου έχει εφαρμογή ο υποκατώτατος παρά στην κατηγορία 25-29. Συγκεκριμένα: στις ηλικίες  15 έως 19 ετών ποσοστό ανεργίας 52,2%,σ τις ηλικίες 20 έως 24 ετών ποσοστό ανεργίας 38,5%, στις ηλικίες 25 έως 29 ετών  ποσοστό 29%.

Αφήνουμε για εξάσκηση στον αναγνώστη να υπολογίσει , με βάση τα παραπάνω νούμερα, το μέγεθος της αποτυχίας του μέτρου. Απλά θα προσθέσουμε οτι έτσι κι αλλιώς ένας εργοδότης απλοϊκά σκεφτόμενος προσλαμβάνει ευκολότερα ένα νέο, άπειρο και διαχειρίσιμο εργαζόμενο ανεξαρτήτως υποκατώτατου μισθού.

Επομένως, η νομοθεσία αυτή έρχεται απλώς να επικυρώσει την θέση των νέων εργαζόμενων ως αυτών που βιώνουν την πιο στυγνή εκμετάλλευση και τις πιο αναξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Με το γράμμα του νόμου, ο εργοδότης μπορεί να τους δίνει λιγότερα λεφτά απλώς και μόνο επειδή είναι κάτω των 25 ετών.

Και αναρωτιόμαστε. Ο μισθός δίνεται ή δεν δίνεται προκειμένου ένας εργαζόμενος/η να συντηρεί τον εαυτό του/της και να μπορεί να καλύπτει τις καθημερινές του ανάγκες;  Διαφορετικές ανάγκες έχει ένας εργαζόμενος κάτω των 25 και ένας άνω των 25;

Άρα καταλήγουμε οτι  το ζουμί είναι  να τα φάνε από το νέο. Να τα τσεπώσουν από τον άνθρωπο που θα καταφέρει να πιάσει τη πρώτη του δουλειά. Και γι’ αυτό θέλουν να επεκτείνουν το μέτρο και πέρα από την ηλικία των 25, θέτοντας ως βάση τα πρώτα χρόνια απασχόλησης.

Για παράδειγμα, αμέσως αμέσως οι απόφοιτοι ΑΕΙ και ΤΕΙ που αν δεν έχει χρειαστεί να δουλέψουν μέχρι την αποφοίτησή τους, τότε αρκετά συχνά μπαίνουν στην αγορά εργασίας γύρω στα 25 θα ενταχθούν στο μέτρο αυτό, το οποίο μέχρι τώρα δεν τους έπιανε.

Για μας, για τη γενιά μας, πριν και μετά τα 25 μας χρόνια, δεν υπάρχει  κανένα κέρδος  από ένα θεσμοθετημένη υποκατώτατο μισθό, από ένα νομοθετημένο εμπαιγμό. Αποτελεί ζήτημα αξιοπρέπειας αλλά και επιβίωσης (αφου μιλάμε για ένα 70ευρω το μήνα λιγότερο) για κάθε νέο η απόσυρση του υποκατώτατου αλλά και η αύξηση του κατώτατου μισθού.

Δεν είμαστε λιγότερο εργαζόμενοι/ες όταν είμαστε κάτω των 25 ετών από όσους είναι άνω των 25. Δεν μας βοήθησε και ούτε θα μας βοηθήσει ποτέ ένα μέτρο με την φιλοσοφία «αν είσαι πιο φτηνός τότε θα βρεις δουλειά και δεν θα μείνεις άνεργος». Όχι γιατί το λέμε εμείς. Αλλά γιατί το λέει η πραγματικότητα.

Καιρός να κοπεί η αθλιότητα των «junior εργαζόμενων» με junior μισθούς

Ο μισθός είναι για να ζούμε και όχι απλώς να επιβιώνουμε!

*Όλα τα στοιχεία από την έκθεση του ΟΟΣΑ (Απρίλιος 2018)
  OECD Economic Surveys: Greece 2018

** Ετήσια Εκθεση ΙΝΕ ΓΣΕΕ 2018

*** Η αδήλωτη εργασία στην Ελλάδα, Απόστολος Καψάλης, ΙΝΕ ΓΣΕΕ, Ιανουάριος 2015

Πηγή : g400.gr