Ακόμα δεν μπόρεσα να χύσω ένα δάκρυ,
Πάνω στην καταστροφή,
Δεν κοίταξα ακόμα καλά τους πεθαμένους,
Από τη συντροφιά μου,
Πως έχασαν τον αγέρα που εγώ αναπνέω,
Και πως η μουσική των λουλουδιών,
Ο βόμβος των ονομάτων που έχουνε τα πράγματα,
Δεν έρχεται στ’ αυτιά μου,
Ακόμα δε χλιμίντρισαν τ’ άλογα,
Που θα με φέρουν πλάι τους,
Να τους μιλήσω, Να κλάψω μαζί τους,
Και ύστερα να τους σηκώσω όρθιους,
Ολοι να σηκωθούμε σαν ένας άνθρωπος,
Σαν τίποτα να μην είχε γίνει,
Σαν η μάχη να μην είχε περάσει πάνω απ’ τα κεφάλια μας.
(Γιώργος Σαραντάρης, Τελευταία ποιήματα, 1938-40).
Πηγή : efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου