ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ
Από ανάρτηση στο fb
Σήμερα το πρωί, περιμένοντας στο καρτέρι για αγριογούρουνο πάνω στην 111 στην ορεινή Ηλεία, βλέπω μια φιγούρα που είχα πολλά χρόνια να δω:
Μια γιαγιά ξαναφαίνει από το χωριό, φορτωμένη με το τράστο στον ώμο, τις γαλότσες της, την ομπρέλα της και προχωράει σταθερά για το μαντρί της που είχε κάτι λίγα προβατάκια.
Εκεί που προχωράει, σταματάει και τι κάνει;
Διώχνει από το δρόμο κάποιες πέτρες που έχουν πέσει την νύχτα από την βροχή. Όταν έφτασε κοντά, αφού την καλημέρισα, της λέω "συγχαρητήρια γιαγιά" .
Μου λέει ''γιατί τι έκανα'';
Της λέω σταμάτησες να για να πετάξεις τις πέτρες από το δρόμο.
''Τις πετάω παιδάκι μ', μην πάθει καμιά ζημιά κανένας περαστικός''.
Συνέχισε το δρόμο της και όταν απομακρύνθηκε την άκουσα να σιγοτραγουδάει ...
Σκέφτηκα ότι η απλότητα η ανθρωπιά και ο πολιτισμός μπορεί να βρίσκονται εκεί που δεν το περιμένεις.
Η γιαγιά, όπως μου είπαν, φορτωμένη κάνει 3,5 km από το χωριό μέχρι το καλύβι της κάθε μέρα και επιστρέφει χωρίς να βαρυγγομάει και έχει και διάθεση να σταματήσει φορτωμένη, να καθαρίσει το δρόμο από τις πέτρες χωρίς να έχει αυτοκίνητο!.
Άθελά μου, ήρθαν στο μυαλό ακριβώς αντίθετες περιπτώσεις. Κάποιους καλοντυμένους, που σταματάνε με το αυτοκίνητό τους σε ένα ωραίο μέρος, μία βρύση στην εξοχή, στην παραλία και αφού φάνε και πιούν, παρατάνε τα σκουπίδια όλόγυρα και άμα τους πεις κάτι, γίνεσαι εχθρός και κινδυνεύεις να σου επιτεθούν...
Ρώτησα μετά και μου είπαν ότι τη γραφική γιαγιά που αξίζει πολλά συγχαρητήρια, τη λένε Βικτώρια.
Υποκλίνομαι !!! Η εικόνα αυτή θα μου μείνει χαραγμένη για πάντα και είπα να την μοιραστούμε.
Σημείωση: Μετά από τις παραπάνω σκέψεις,, ειδοποίησα το φίλο στο επόμενο καρτέρι να μου φωτογραφίσει τη γιαγιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου