Για τα χελιδόνια γίνονται όλα.

 Το δύσκολο πράγμα είναι να υπάρχεις. 

Να μπορείς, δηλαδή, να υπάρχεις όσο γίνεται πιο αλώβητος μέσα σε αυτήν τη δυστοπία.

Γράφει η: 

Όλγα Στέφου

για το 

steirida1.wordpress.com

Τα τελευταία τρία χρόνια δεν τις καταλαβαίνω τις εποχές, δηλαδή δεν προλαβαίνω να καταλάβω πότε άρχισε η μία και πότε τη διαδέχθηκε η επόμενη. Φταίει η πανδημία, φταίει η θλίψη μας; Σήμερα είδα τα χελιδόνια.

Μόνο γι’ αυτήν τη φορά, ας μου επιτραπεί μια συγκίνηση. Δεν ξέρω γιατί ειδικά αυτή η άνοιξη μου πλάκωσε τόσο την καρδιά. Σε λίγες ημέρες είναι Πρωτομαγιά μιας γενιάς χαμένης. Κάπως με πήρε και το παράπονο, τόσοι δρόμοι, τόσες εξεγέρσεις, τόσα καμένα παπούτσια από τα δακρυγόνα. Τόση χαρά όταν τους κερδίζαμε. Γενιά χαμένη.  Όχι χαμένη όπως λέμε “για πέταμα”, αλλά γενιά χαμένη, μπερδεμένη.

Κι έβλεπα, όπως σας είπα, τα χελιδόνια. Την επιμονή τους να επιστρέφουν κάθε φορά. Φέτος ο χειμώνας τράβηξε πολύ, μέχρι και τον Μάρτιο είχαμε χιόνια. Πιστέψαμε ότι φέτος τα χελιδόνια τα χάσαμε, εξάλλου γιατί να μας προτιμούσαν, ε; Αλλά πήγαν κατευθείαν στις περσινές φωλιές, η πρώτη ξεκίνησε ήδη να γεννάει αβγά.

Τι σχέση έχουμε με τα χελιδόνια, θα μου πείτε. Δεν έχουμε, εκτός από το προφανές, πως είμαστε κι εμείς πλάσματα της συνήθειας.  Έρχεται και η Πρωτομαγιά.

Εγώ φοβάμαι πάρα πολύ πια.  Όχι τους δρόμους, φοβάμαι τη θέληση ή, μάλλον, την έλλειψή της. Κουράστηκα κιόλας να ζω μέσα στο τόσο μαύρο τους, αρρώστια, φτώχεια, πόλεμος. Καμιά φορά οι νέοι λέμε πολύ ηχηρά και μεγάλα λόγια, λέμε να κάνει ξαστεριά, λέμε να παλέψουμε, λέμε, λέμε… Είναι εύκολο πράγμα να μιλάς.

Το δύσκολο πράγμα είναι να υπάρχεις. Να μπορείς, δηλαδή, να υπάρχεις όσο γίνεται πιο αλώβητος μέσα σε αυτήν τη δυστοπία. Έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη ο ένας τον άλλον. Ευχολόγια κι ευχολόγια και κουβέντες ορμητικές, κούφιες ορμές όλα. Έχουμε τόσο ανάγκη ο ένας τον άλλον. Να θυμηθούμε τι είμαστε και γιατί βρισκόμαστε σε αυτήν την πλευρά της Ιστορίας – νάτες πάλι οι πομφόλυγες*.

Τέλος οι πομφόλυγες, τις λέμε ενίοτε γιατί έχουμε ανάγκη να ισχύουν. Η μόνη πραγματική ανάγκη είναι αυτή εδώ, αυτή που έχουμε ο ένας από τον άλλον. Είναι Πρωτομαγιά σε λίγες μέρες και κάποτε, σύντροφοι, είχαμε συνηθίσει να κερδίζουμε. Πριν αρχίσει να μας βαραίνει τον λαιμό αυτός ο διαρκής κόμπος. Στεκόμασταν όρθιοι ένας με τον άλλον, όπως ταξιδεύουν τα χελιδόνια.

* πομφόλυγες = αερολογίες, ανοησίες