JP Morgan προς την περιφέρεια της ευρωζώνης: «Ξεφορτωθείτε τα ριζοσπαστικά, αντι-φασιστικά συντάγματα σας»
Aναδημοσίευουμε ένα εξόχως προφητικό κείμενο 5 ετών με αφορμή τη νέα συνταγματική «δημοκρατική» εκτροπή της Ιταλίας . Εδώ βρίσκονται οι αλήθειες που δεν βολεύουν κανέναν και αφορούν την «δημοκρατικά θεσπισμένη» Ευρωχούντα που όποτε δε βολεύεται από τη βούληση των λαών δεν έχει κανένα πρόβλημα να καταλύει τα πάντα.
Μερικές φορές θαυμάζω πόσο αντισηπτική και μειλίχια ακόμη, μπορεί να είναι η γλώσσα των πιο άθλιων και αχρείων έγγραφων.
Την περασμένη εβδομάδα, η ευρωπαϊκή οικονομική ερευνητική ομάδα μαζί με την JP Morgan, το παγκόσμιο οικονομικό γίγαντα, έθεσε ένα 16σέλιδο έγγραφο σχετικά με την κατάσταση των ρυθμίσεων της ζώνης του ευρώ. Αυτό συνεπαγόταν μια σύνοψη από ό, τι δουλειά έχει γίνει μέχρι τώρα και τι δουλειά υπάρχει ακόμη για να γίνει στα θέματα της εθνικής κυριαρχίας, των νοικοκυριών και την απομόχλευση του τραπεζικού τομέα, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (μείωση του κόστους εργασίας, καθιστώντας ευκολότερες τις απολύσεις εργαζομένων, ιδιωτικοποιήσεις, «απορρύθμιση», απελευθέρωση «προστατευόμενων» βιομηχανιών, κλπ.) και εθνικές πολιτικές μεταρρυθμίσεων.
Το συμπέρασμα από το μικρό ποσοστό κάλυψης που έχω δει στα χαρτιά ήταν ότι οι συγγραφείς του λένε ότι η ευρωζώνη είναι περίπου στα μισά της περιόδου προσαρμογής, έτσι ώστε η λιτότητα είναι ακόμα πιθανό να υπάρχει για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η ανάλυση των τραπεζίτων κατά πάσα πιθανότητα έλαβε άλλως λίγη προσοχή, γιατί ακούγεται σαν μια είδηση όπως«ο σκύλος δαγκώνει άνθρωπο »: Η Μεγάλη Τράπεζα προβλέπει πολλά περισσότερα χρόνια της λιτότητας. Δεν είναι τόσο πως κάποιος θα περίμενε να εξαφανιστεί η λιτότητα σύντομα, ωστόσο, στις χώρες που εφαρμόζουν τα προγράμματα της Τρόικας έχει προσφέρθει μια χαλάρωση των δεσμεύσεων για μείωση του χρέους σε αντάλλαγμα να πάνε πιο γρήγορα τις διαρθρωτικές προσαρμογές.
Η έλλειψη κάλυψης είναι λίγακι λόγος ντροπής γιατί είναι το πρώτο δημόσιο έγγραφο που έχω συναντήσει όπου οι συγγραφείς είναι ειλικρινείς πως το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ζήτημα της δημοσιονομικής ευθύτητας και της τόνωσης της ανταγωνιστικότητας, αλλά ότι υπάρχει και ένα πλεόνασμα δημοκρατίας σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες που πρέπει να περικοπεί.
«Κατά τις πρώτες ημέρες της κρίσης, θεωρήθηκε ότι αυτά τα προβλήματα εθνικής κληρονομιάς ήταν σε μεγάλο βαθμό οικονομικά: «υπερτονισμένες εθνικές κυριαρχίες», οι τράπεζες και τα νοικοκυριά, εσωτερική απόκλιση πραγματικών συναλλαγματικών ισοτιμιών, και οι διαρθρωτικές δυσκαμψίες. Όμως, με την πάροδο του χρόνου κατέστη σαφές ότι υπάρχουν επίσης εθνικά προβλήματα κληρονομιάς πολιτικής φύσης. Τα συντάγματα και οι πολιτικές συμφωνίες στη νότια περιφέρεια, που είχαν τεθεί σε εφαρμογή μετά την πτώση του φασισμού, έχουν μια σειρά από χαρακτηριστικά που φαίνεται να είναι ακατάλληλα για την περαιτέρω ενσωμάτωση της περιοχής. Όταν οι Γερμανοί πολιτικοί μιλούν για μια δεκαετία-μακράς διαδικασίας προσαρμογής, πιθανόν να έχουν κατά νου την ανάγκη τόσο για οικονομικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις. «[Η υπογράμμιση δική μου]
Ναι, σωστά το διαβάζετε ! Είναι σε στεγνή και «ασάλιωτη» τραπεζιτική γλώσσα , αλλά οι συγγραφείς έχουν ουσιαστικά πει πως οι νόμοι και τα συντάγματα της Νότιας Ευρώπης είναι λίγο πολύ αριστερής υφής και ότι έχουν γραφτεί από αντι-φασίστες. Αυτά τα «βαθιά ριζωμένα πολιτικά προβλήματα στην περιφέρεια», λένε οι συγγραφείς David Mackie, Malcolm Barr και οι φίλοι τους, «κατά την άποψή μας, πρέπει να αλλάξουν εάν η ΟΝΕ πρόκειται να λειτουργήσει σωστά σε μακροπρόθεσμη βάση.»
Νομίζετε ότι υπερβάλλω έστω και λίγο ; Υπεισέρχονται σε περισσότερες λεπτομέρειες σε μια ενότητα που περιγράφει αυτό το «ταξίδι των εθνικών πολιτικών μεταρρυθμίσεων» :
«Τα πολιτικά συστήματα στην περιφέρεια ιδρύθηκαν μετά το τέλος της δικτατορίας, και ορίστηκαν από αυτή την εμπειρία. Τα συντάγματα έχουν την τάση να δείχνουν μια ισχυρή σοσιαλιστική επιρροή, γεγονός που αντικατοπτρίζει την πολιτική δύναμη που αριστερών κομμάτων που αποκτήθηκε μετά την ήττα του φασισμού».
Όλα αυτά είναι ένα σαν το ιστορικό αποτύπωμα του σκανδάλου των αλόγων με τα λαζάνια ούτως ή άλλως.Η Ιταλία για παράδειγμα, ποτέ δεν πέρασε από μια διαδικασία παρόμοια με αυτήν της αποναζιστοποίησης της Γερμανίας, και στην Ισπανία, ο εκδημοκρατισμένος βασιλιάς, Χουάν Κάρλος, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μετάβαση. Μόνο στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία υπήρχαν δημοφιλείς σοσιαλιστικές εξεγέρσεις που οδήγησαν ή συνέβαλαν στην ανατροπή των καθεστώτων: η Εξέγερση του Πολυτεχνείου των Αθηνών έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αλλαγή του πολιτεύματος -» Μεταπολίτευση στα ελληνικά» ή (αν και πολύ, πολύ περισσότερο από την καταστολή των φοιτητικών διαδηλώσεων που εμπλέκονταν εδώ, υπήρξαν και ένα αποτυχημένο πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή στην Κύπρο), και στην Πορτογαλία μια σωστή αριστερή εξέγερση, η Revolucao dos Cravos ή Επανάσταση των Γαρυφάλλων, από την οποία κατέρρευσε το Estado Novo καθεστώς. Αν και είναι αλήθεια στην περίπτωση των τελευταίων τριών χωρών που την τελευταία στιγμή και αργοπορημένα έφτιαξαν το κράτος πρόνοιας στη δεκαετία του ’70 και του ’80 και σε μεγάλο βαθμό πραγματοποιηθεί από τις κοινωνικές δημοκρατικές δυνάμεις, οι αρχιτέκτονες του ιταλικού κράτους μετά τον πόλεμο ήταν οι Χριστιανοδημοκράτες, που κυριάρχησαν στην κυβέρνηση για 50 χρόνια.
«Τα πολιτικά συστήματα της περιφέρειας εμφανίζουν συνήθως αρκετά από τα ακόλουθα χαρακτηριστικά: αδύναμα στελέχη, αδύναμη κεντρική διοίκηση προς τις επαρχίες, συνταγματική προστασίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων, Συστήματα συναίνεσης που ενισχύουν την πολιτική πελατειακών σχέσεων, και το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν, αν οι ανεπιθύμητες αλλαγές γίνονται στο πολιτικό status quo. Οι αδυναμίες αυτής της πολιτικής κληρονομιάς έχουν αποκαλυφθεί από την κρίση. Οι χώρες της περιφέρειας έχουν μόνο εν μέρει επιτυχίες στην παραγωγή δημοσιονομικών και οικονομικών μεταρρυθμιστικών προγραμμάτων, με τις κυβερνήσεις να περιορίζονται από τα συντάγματα (Πορτογαλία), ισχυρές περιφέρειες (Ισπανία), και την άνοδο των λαϊκιστικών κομμάτων (Ιταλία και Ελλάδα). »
Ας αναλύσουμε αυτήν την σκέψη…. Ασθενή στελέχη σημαίνει ισχυρά νομοθετικά σώματα. Αυτό πρέπει να είναι ένα καλό πράγμα, έτσι δεν είναι; Ας θυμηθούμε ότι το κοινοβούλιο πρέπει να είναι κυρίαρχο. Η εκτελεστική εξουσία σε μια δημοκρατία υποτίθεται ότι είναι ο φορέας που απλώς εκτελεί την προσφορά του νομοθέτη. Υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο η φιλελεύθερη δημοκρατία επέλεξε τα κοινοβούλια και όχι ένα σύστημα εκλεγμένων βασιλιάδων.
Ω ναι, θέλουμε και ισχυρή κεντρική διοίκηση. Καμία από αυτές τις ανοησίες τοπικής δημοκρατίας σας παρακαλώ.
Η JP Morgan και πιθανώς οι ισχυροί του παρασκηνίου της ΕΕ μας το ψυθιρίζουν, τελικά είναι τίμιοι μαζί μας: θέλουν να τελειώνουν με τη συνταγματική προστασία των δικαιωμάτων και το δικαίωμα της διαμαρτυρίας. Και πρέπει να βρουν έναν τρόπο που να αποτρέπει τους ανθρώπους να εκλέξουν τα «λάθος» κόμματα.
Ευτυχώς όμως, οι συγγραφείς σημειώνουν, «Υπάρχει μια αυξανόμενη αναγνώριση της έκτασης του προβλήματος, τόσο στον πυρήνα και στην περιφέρεια. Η αλλαγή αρχίζει να συμβαίνει.»
Ειδικότερα, επισημαίνουν πως η Ισπανία έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει μερικές από τις αντιφάσεις του καθεστώτος της εποχής μετά τον Φράνκο» για να χαλιναγωγήσει στις περιφέρειες.
Αλλά εκτός από αυτό, δυστυχώς, η διαδικασία του αποδημοκρατισμού (εντάξει -.έτισ το ονομάζω εγώ , αυτοί το αποκαλούν » διαδικασία των πολιτικών μεταρρυθμίσεων») έχει μόλις αρχίσει.
Λοιπόν, το έγγραφο της JP Morgan μπορεί να έχει γραφτεί στην αγγλική γλώσσα, αλλά υπάρχει μια σεβάσμια ισπανική φράση που όλοι οι καλοί αντιφασίστες σε ολόκληρη την περιφέρεια της Ευρωζώνης γνωρίζουν και είναι ίσως η πιο απλή και η καλύτερη απάντηση σε τέτοιου είδους προκλήσεις:
No Pasaran !!!
* O Leigh Phillips είναι δημοσιογράφος και επιστημονικός συγγραφέας
Πηγή : euobserver, eleutheriellada.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου