Νεοφιλελευθερισμός

Όταν η ελευθερία γίνεται ασυδοσία

Ο φόβος απέναντι στον σοσιαλισμό βασίζεται στην ιδέα ότι στο τέλος, ο δρόμος του μεγαλύτερου κράτους, οδηγεί τις κοινωνίες στον σταλινικό απολυταρχισμό.

Η κριτική των θιασωτών του νεοφιλελευθερισμού φυσικά εμπεριέχει και άλλες όμορφες λέξεις, όπως “αγορές” και “αποτελεσματικότητα”, αλλά η ουσία της κριτικής όπως εκφράστηκε από τον πατέρα του νεοφιλελευθερισμού, Φρίντριχ Χάγιεκ, είναι ότι το μεγάλο κράτος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στις καμινάδες του Νταχάου.

(Ο Φρίντριχ Χάγιεκ ήταν Αυστριακός οικονομολόγος, πανεπιστημιακός και φιλόσοφος, γνωστός για την υπεράσπιση του κλασικού φιλελευθερισμού. Γεννήθηκε στη Βιέννη, στην τότε Αυστροουγγαρία, ως Friedrich August von Hayek και κατόπιν πήρε τη βρετανική υπηκοότητα) 

Η λογική πίσω από τον φόβο του Χάγιεκ πάει ως εξής:

 όταν η ισχύς συγκεντρώνεται σε μια ελίτ που νομίζει ότι τα ξέρει όλα και είναι αδιάφορη στα προβλήματα του κόσμου, για να διατηρηθεί στην εξουσία:

Θα φροντίσει να δημιουργήσει ένα καθεστώς συνεχούς παρακολούθησης, απέναντι σε “ύποπτους” και μη.

Θα δημιουργήσει και θα οπλίσει μια τεράστια γραφειοκρατία έτοιμη να καταπνίξει κάθε είδους αντιγνωμία και κριτική.

Θα φυλακίσει και θα βασανίσει εκατομμύρια ανθρώπους.

Θα μονοπωλήσει την ισχύ του κράτους, αντιμετωπίζοντας τους πολίτες ως απλά υποκείμενα, ενώ θα προτάσει την ανάγκη για μυστικότητα και ατιμωρησία απέναντι στο ίδιο το κράτος.

Η δεξιά αντικυβερνητική ρητορεία, κάθε φορά που το κράτος νομοθετεί υπέρ των πολιτών, φροντίζει να προειδοποιεί τον κόσμο για τον κρατικό αυταρχισμό που στραγγαλίζει τις αγορές.

Μιλά για Χίτλερ, για Στάλιν και για την τυραννία του κράτους απέναντι στους καημένους τους επιχειρηματίες και για τον περιορισμό της ελευθερίας των αγορών και της υγιούς επιχειρηματικότητας.

Στις Η.Π.Α., η ρητορική αυτή κατέληξε στον Τραμπ, ο οποίος πρόσφατα ανακοίνωσε ότι “ο σοσιαλισμός είναι μια αναξιόπιστη ιδεολογία…που οδηγεί στην άνοδο της τυραννίας…και έχει ως μοναδικό σκοπό την εξουσία της άρχουσας τάξης.”

Αυτή άλλωστε ήταν και η μεγάλη ψεύτικη  υπόσχεση του καπιταλισμού :

Να εμποδίσει τον απολυταρχισμό.

Μπορεί να είσαι ελεύθερος να πεθάνεις από την πείνα, αλλά τουλάχιστον έχεις πολιτικά δικαιώματα που δεν θα είχες σε μια απολυταρχική σοσιαλιστική κοινωνία.

Φυσικά, η πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι όλα αυτά είναι ένα μάτσο μπούρδες. Αν και τα κράτη της Φιλανδίας και της Νορβηγίας φροντίζουν να καλύπτουν τα ιατρικά κόστη των πολιτών τους, τα γκουλάγκ δεν ήρθαν ποτέ.

Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, στην “χώρα των ελεύθερων, το σπίτι των γενναίων”, το κράτος έχει τη δύναμη:

Να αποφασίζει ποιός θα ζήσει και ποιός θα πεθάνει στην άλλη μεριά του κόσμου, χωρίς την απαίτηση να παρουσιάσει αποδείξεις για την ενοχή κάποιου.

Να δολοφονεί χιλιάδες αμάχους, χωρίς να νοιάζεται για διαδικαστικές λεπτομέρειες, όπως το δικαίωμα κάποιου στη ζωή.

Να λειτουργεί ένα παγκόσμιο σύστημα παρακολούθησης, όπως στη περίπτωση της παρακολούθησης του τηλεφώνου της γερμανίδας καγκελαρίου.

Να συλλέγει αναρίθμητα δεδομένα των πολιτών της, χωρίς νόμιμη αιτία. 

Πληροφορίες που έχουν χρησιμοποιηθεί για να σπιλώσουν τη φήμη πολιτών που είναι αντίθετοι με τις πολιτικές της κυβέρνησης.

Δεν μιλάμε για τις πράξεις ενός σοσιαλιστή δικτάτορα. Μιλάμε για τις πράξεις του πιο φιλελεύθερου αμερικανού προέδρου: του Μπάρακ Ομπάμα.

Στην διάρκεια της προεδρίας του, μυστικοί πράκτορες του FBI διείσδυσαν σε κοινότητες μουσουλμάνων, προωθώντας, δελεάζοντας, ακόμα και οπλίζοντας κάποιους ακραίους διαφωνούντες προς βίαια εγκλήματα, ώστε να τους συλλάβουν την τελευταία στιγμή.

Στην διάρκεια της προεδρίας του, πράκτορες του FBI επισκέφτηκαν τα σπίτια αριστερών για να τους ρωτήσουν μερικές φιλικές ερωτήσεις, ώστε να βεβαιωθούν ότι το συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων δεν θα έχει διαμαρτυρόμενους απ’ έξω.

Στην διάρκεια της προεδρίας του, κυνηγήθηκαν όσοι αποκάλυψαν τις παράνομες και ανήθικες πρακτικές παρακολούθησης του κράτους και τα απάνθρωπα βασανιστήρια στις μυστικές βάσεις τους.

Στην διάρκεια της προεδρίας του, συνεχίστηκαν οι πρακτικές στοχοποίησης των φυλετικών μειονοτήτων, σημειώνοντας το μεγαλύτερο ποσοστό φυλάκισης στον κόσμο. Οι Η.Π.Α. αντιπροσωπεύουν το 4% του πληθυσμού του κόσμου, αλλά έχουν το 25% των φυλακισμένων, περισσότερους ακόμα και από την Κίνα.

Στην διάρκεια της προεδρίας του, έδωσε εντολή για βομβαρδισμούς με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, ρίχνοντας 26,171 βόμβες μόνο το 2016. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό φτάνουμε στις 3 βόμβες την ώρα, κάθε μέρα, επί έναν χρόνο.

Δεν μιλάμε καν για τον Μπους, που δημιούργησε και συνυπέγραψε μυστικό σχέδιο για την αντικατάσταση της δημοκρατίας και του συντάγματος (!!!) με στρατιωτικό νόμο, σε περίπτωση που ο πρόεδρος ανακηρύξει καθεστώς έκτακτης ανάγκης.

Δεν είναι μόνο οι Η.Π.Α. Η Ευρώπη δεν πάει πίσω.

Το βλέπουμε και στη Γαλλία, όπου ο Μακρόν, ο επονομαζόμενος από τους Γάλλους ως “ο πρόεδρος των πλουσίων”, ενώ διαφημιζόταν ως το τελευταίο ανάχωμα πριν τον φασισμό της Λεπέν, εξακολουθεί να διατηρεί το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, δίνοντας το δικαίωμα στην αστυνομία να μπουκάρει στα σπίτια πολιτών, να τους ανακρίνει και να τους συλλαμβάνει χωρίς ένταλμα.

Πρόσφατα μάλιστα απαγόρευσε τις διαδηλώσεις χωρίς την άδεια της αστυνομίας και τις διαδηλώσεις στα Ηλύσια Πεδία, μετά το κάψιμο του αγαπημένου εστιατορίου των γαλλικών ελίτ, Le Fouquet, από διαμαρτυρόμενους.

Κάψτε αμάξια, κάψτε σπίτια, αλλά όχι και το αγαπημένο μας στέκι. Πού θα βρούμε αλλού να ξοδεύουμε €86 ευρώ για ένα ποτήρι σαμπάνια και λίγο φουά γκρά.

Δεν το βλέπουμε μόνο στη Γαλλία, αλλά και στη Γερμανία, την Αγγλία, όπου και οι τρεις συνεχίζουν να πωλούν όπλα στη Σαουδική Αραβία, εξοπλίζοντας το πιο εξτρεμιστικό δικτατορικό καθεστώς στον κόσμο, ώστε να συνεχίζει να βομβαρδίζει το πιο φτωχό κράτος στη Μ.Ανατολή, την Υεμένη.

Είναι πολλά τα φράγκα, βλέπεις.

Ή θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για το γεγονός ότι ζούμε στις πιο ελεγχόμενες κοινωνίες στην ιστορία του ανθρώπου. 

Κάθε μας κίνηση παρακολουθείται, είτε στον φυσικό κόσμο, είτε στον ψηφιακό.

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τις κάμερες σε κάθε γωνία, για τις τεχνολογίες αναγνώρισης προσώπου που πλασάρονται για “διαφημιστικούς” λόγους, για τα προσωπικά δεδομένα που διατηρούν οι εταιρείες πιστωτικών καρτών και εταιρειών μαζικής μεταφοράς.

Για τις εταιρείες των δισεκατομμυριούχων ψηφιακών γκουρού, που καταγράφουν κάθε μας κίνηση στον υπολογιστή και το κινητό, έχοντας πρόσβαση στις πιο προσωπικές μας στιγμές, στα νέα που διαβάζουμε, στα μηνύματα που ανταλλάσουμε με φίλους και οικογένεια, δίνοντας τους τη δυνατότητα να χειραγωγούν το πώς σκεφτόμαστε και το πως αισθανόμαστε.

Για να μην μιλήσουμε για το απαρτχάιντ του νεοφιλελεύθερου Νετανιάχου στη Γάζα.

Δεν θέλω να παραπλανήσω κανέναν.

Τίποτα απ’ όλα αυτά που ανέφερα δεν είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα του νεοφιλελευθερισμού.

Άνοιξε ένα βιβλίο ιστορίας και θα βρεις πολλές αναφορές παρόμοιων πρακτικών σε καθεστώτα που δεν έχουν καμία σχέση με την ελευθερία των αγορών.

Σε απολυταρχικά, δικτατορικά, τυραννικά καθεστώτα που καταπιέζουν τους λαούς τους για να διατηρηθούν στην εξουσία.

Ακριβώς αυτό είναι και το θέμα. 

Η υποκρισία. Το ψέμα.

Ακριβώς για τον λόγο αυτό, πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα εγγενές στον σοσιαλισμό που να οδηγεί στον απολυταρχισμό, όπως δεν υπάρχει τίποτα εγγενές στον καπιταλισμό, τον νεοφιλελευθερισμό και τις ελεύθερες αγορές του που θα μας σώσει από την τυραννία.

Το να συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε κάτι σαν βουδιστικό μάντρα, δεν το κάνει αληθές.

Γιατί στο φινάλε, ο δρόμος που πήραμε και μας οδήγησε σε αυτές τις πρακτικές μαζικής παρακολούθησης και καταπίεσης, σε έναν κόσμο που αυτοκαταστρέφεται, ξεσκίζοντας το φυσικό του περιβάλλον, σε έναν κόσμο ανυπολόγιστης ανισότητας, όπου το 80% του πληθυσμού ζει με κάτω από 10 δολάρια τη μέρα και όπου 147 εταιρείες ελέγχουν το 40% όλων των πολυεθνικών, δεν ήταν ο σοσιαλισμός.

 Ήταν ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός των “ελεύθερων αγορών”.

Για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται ότι ο φόβος, αν και είναι ισχυρή κινητήρια δύναμη, δεν είναι ποτέ καλός οδηγός.

Ποιός ξέρει ίσως ο καπιταλισμός οδηγεί στο ... σοσιαλισμό τελικά !!! 

Πηγή : pitsirikos.net