Επικήδειος στον Παναγιώτη Σακελλαρόπουλο
(Ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας (1977), του Ινστιτούτου Κοινωνικής Ψυχιατρικής (1978), της Εταιρίας Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας (1981), της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας (1983) και του Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας Παιδιών και Ενηλίκων (1996).) βλέπε ΕΔΩ
Της Έλλης Κοτσάνου – Ρομβοτσάνου*
Η είδηση έπεσε βαριά στην κοινωνία του Δήμου μας.
…Έφυγε ο Σακέλ. Γαλήνια και ήσυχα, πλήρης ημερών.
Πριν λίγες εβδομάδες, η αυλαία του Πνευματικού Κέντρου Άμφισσας, άνοιγε, και η αίθουσα ήταν πλημμυρισμένη από συμπατριώτες σου και φίλους, εργαζόμενους και ωφελούμενους της Εταιρίας Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας, που ήταν εκεί, κοντά μας για να μετέχουν στην εκδήλωση τιμής και απόδοσης του τίτλου του ΕΠΙΤΙΜΟΥ ΔΗΜΟΤΗ ΔΗΜΟΥ ΔΕΛΦΩΝ, ως ελάχιστη αναγνώριση του Δημοτικού μας Συμβουλίου σε όσα προσέφερες μέσα από το επιστημονικό σου έργο για σαράντα χρόνια και βάλε.
Ένα πολύπλευρο έργο πράγματι, ένα έργο, που έδωσε ελπίδα, έδωσε δικαίωμα, έδωσε θεραπεία, έδωσε αγάπη, έδωσε μόρφωση, έδωσε πολλά και για τον καθένα που συνεργάστηκε μαζί σου, έδωσε κι άλλα που δεν θα μπορέσω να εξαντλήσω με λέξεις τούτη την αμήχανη στιγμή.
Έδωσε βέβαια, και έδωσες, πολλές μάχες. Αντίθετα στο ρεύμα της εποχής, αντίθετα σε ότι έβαζε όρια στην περίθαλψη, σε ότι λογάριαζε διαφορετικά και όχι ανθρωπιστικά τη νόσο, με γνώμονα την ύλη αντί την ανθρωπιά. Εσύ αναμετρήθηκες συχνά με την τρέλα της Κοινωνίας, και το έκανες αυτό με τέχνη.
Γιατί Σακέλ, μπορεί να μην έλεγες πολλά, αλλά στη δική σου πυξίδα, προσανατολισμό είχες τον άνθρωπο και το έδειξες με πράξη διδάσκοντας τους συνεργάτες σου να κάνουν το ίδιο. Τίμησες τον όρκο σου στον Ιπποκράτη.
Εμπνεύστηκες πολύ από τη Φωκίδα, τους ανθρώπους, τους συνεργάτες. Συνεργάστηκες με κάθε αυτοδιοικητικό βαθμό τόσο για την πρόληψη, όσο και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων όλων των ευπαθών ομάδων. Αγωνιούσες για τα παιδιά, ταυτόχρονα και τα θαύμαζες αλλά εισέπρατες και το θαυμασμό τους. Στους παιδοτόπους, στις πλατείες, στα χωριά όλης της Φωκίδας, χαιρόσουν και πάντα βέβαια η αναφορά σου ήταν το αγαπημένο σου Χρισσό.
Σήμερα λοιπόν κύριε Καθηγητά, αγαπημένε Τάκη Σακελλαρόπουλε, συμπατριώτη μας και εκλεκτέ Δημότη του Δήμου Δελφών, μου λάχει πάλι να εκφωνήσω τα στερνά τα λόγια, πάλι λόγια τιμής, γιατί αυτά σου πρέπουν.
Να εκφράσω τα συλλυπητήρια του Δημάρχου και του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Δελφών, προς την αγαπημένη σου σύζυγο Αθηνά, προς τα παιδιά σου και εγγόνια σου, προς τους συνεργάτες – συνεχιστές του έργου σου σε όλη την Ελλάδα. -Τιμή μου να είμαι ανάμεσα σε αυτούς-.
Και αφού η αυλαία πρέπει να πέσει, θα δανειστώ για τούτη τη στιγμή, τα λόγια του ποιητή, για να μιλήσω για τη θεώρηση του έργου σου.
«Το σπουδαίο δεν είναι ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή όπως μας δόθηκε την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει.»
Αναπαύσου εν ειρήνη στις παρυφές του Παρνασσού, αγναντεύοντας το Δελφικό τοπίο και το γαλάζιο του Κορινθιακού.
Άμφισσα, 9 Νοεμβρίου 2018
*Η Έλλη Κοτσάνου – Ρομβοτσάνου είναι
Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Δελφών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου