Απ'του βορρά τα μέρη
Πριν λίγες μέρες, ήμασταν οικογενειακώς στη Σουηδία.
Σταματήσαμε να πάρουμε κάτι να φάνε τα μικρά και έναν καφέ για εμάς.
Μιλούσαμε ελληνικά, και ξαφνικά μια κυρία, γύρω στα 80, Νορβηγίδα, μας κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο θαυμασμό και μας λέει, με πολύ σπαστά ελληνικά:
«Μιλάτε ελληνικά;»
Πάθαμε σοκ.
«Ναι», της λέω, «εσείς πώς και ξέρετε;»
Μου απαντά: «Έχω ζήσει πολλά χρόνια στην Ελλάδα… Ήμουν παντρεμένη με Έλληνα και μέναμε κοντά στην Ακρόπολη».
Η γυναίκα συγκινήθηκε. Τα μάτια της βούρκωσαν.
«Χάρηκα τόσο πολύ που ακούω ελληνικά», μου λέει.
«Η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα. Με τους πιο όμορφους ανθρώπους. Είστε τυχεροί που τα παιδιά σας μιλάνε την πιο όμορφη γλώσσα του κόσμου».
Κι εκεί… σταμάτησε ο χρόνος.
Δεν ξέρω τι αναμνήσεις μπορεί να της ξύπνησαν εκείνα τα λίγα ελληνικά που άκουσε, αλλά καταλάβαινες από το βλέμμα της ότι είχε περάσει τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής της στην Ελλάδα. Μιλούσε για τη χώρα μας με αγάπη, με νοσταλγία, με δέος.
Και τότε το ένιωσα ξανά καθαρά μέσα μου:
Αυτή είναι η Ελλάδα.
Η χώρα που όσοι τη γνώρισαν, δεν την ξεχνάνε ποτέ.
Με τα στραβά της, με το μπερδεμένο της σύστημα, αλλά και με τον ήλιο της, τη θάλασσά της, τη μυρωδιά της, τη φιλοξενία, το χαμόγελο.
Μπορεί να φεύγουμε, να ζούμε αλλού, να θυμώνουμε με όσα δεν αλλάζουν αλλά η Ελλάδα έχει κάτι που δεν αντιγράφεται.
Κάτι που δεν αγοράζεται.
Κάτι που το κουβαλάς μέσα σου, όπου κι αν πας. 🇬🇷💙
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου