Η ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ

Ένα ακόμη εκπληκτικό άρθρο

 

Εκ Στειρίου ορμώμενο

(πατήστε ΕΔΩ, για το original στο fb) 

Απολαύστε υπεύθυνα:

Η ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ 

Σε μια χώρα που καταρρέει από τις ανισότητες, υπάρχουν τόποι που καταρρέουν σιωπηλά – από τις ρυπάνσεις και χειραγώγηση.Σε αυτούς τους τόπους, ένα νέο είδος “εκπαίδευσης πολιτών” αναπτύσσεται. Δεν μαθαίνουμε στα παιδιά μας τι είναι δικαίωμα και τι υποχρέωση της Πολιτείας ή μιας εταιρείας. Δεν τα καλούμε να συμμετέχουν, να διεκδικούν, να ρωτούν. 

Τα καλούμε να λένε ευχαριστώ στον “ευεργέτη”. Να χειροκροτούν για τα πανηγύρια, τις παροχές, τις μάσκες, τις σχολικές τσάντες, το δωρεάν ρεύμα και τοποθέτηση ενός κλιματιστικού στον σύλλογο.

Η ανταποδοτικότητα, αντί να είναι αποτέλεσμα διαφανούς διαβούλευσης για το τι χρωστά ο ρυπαίνων στην κοινωνία, γίνεται μηχανισμός εξάρτησης. Μας μαθαίνουν να λέμε: «πάλι καλά που έχουμε κι αυτό».

Μαθαίνουμε να ευχαριστούμε για τα ψίχουλα, αντί να διεκδικούμε την υγεία, την αλήθεια, το δικαίωμα συμμετοχής στον τόπο μας.

Πως δομείται όμως αυτή η διαπαιδαγώγηση του “καλού ιθαγενούς”; Από τα πιο επικίνδυνα φαινόμενα σήμερα είναι ότι οι τοπικοί άρχοντες — δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, ακόμα και πρόεδροι συλλόγων — λειτουργούν ως παιδαγωγοί της παθητικότητας. Κομίζουν ένα αφήγημα που λέει:

«Η περιοχή μας δεν έχει άλλη επιλογή. Είμαστε φτωχοί, πρέπει να δεχτούμε ό,τι έρθει, αρκεί να αφήνει κάτι πίσω.»

Αυτό ονομάζεται ως “παιδαγωγική του ρεαλισμού”, που οδηγεί στην παραίτηση. Αλλά :

📌 Χωρίς στρατηγική μελέτη φέρουσας ικανότητας, για το πόση βιομηχανική επιβάρυνση μπορεί να αντέξει ένας τόπος,

📌 Χωρίς επιδημιολογικές μελέτες που να απαντούν σε ερωτήματα για την υγεία μας,

📌 Χωρίς ανεξάρτητο παρατηρητήριο που να παρακολουθεί σε πραγματικό χρόνο τη ρύπανση,

📌 Χωρίς ανοιχτή διαβούλευση με τους πολίτες,

📌 Χωρίς ουσιαστική λογοδοσία. 

Που πάμε; 

Αν όλα αυτά σας φαίνονται «πολλά», τότε έχετε ήδη εκπαιδευτεί να ζητάτε «λίγα». Και να λέτε κι ευχαριστώ.

Αυτό το άρθρο δεν απευθύνεται στους “εκπαιδευμένους” « υποταγμένους».Ξέρουμε ότι κάποιοι έχουν επιλέξει να γλείφουν εκεί που άλλοι βήχουν.Αυτό το άρθρο απευθύνεται σε όσους καταλαβαίνουν. Σε εκείνους που πνίγονται αλλά σιωπούν, σε εκείνους που δεν έχουν βρει ακόμη τον τρόπο να σηκωθούν όρθιοι.Απευθύνεται σε εσάς που λέτε:

«Ναι, έχετε δίκιο. Αλλά τι να κάνουμε; Πώς να οργανωθούμε;»

Ας δούμε μερικά πρακτικά βήματα για την ανάκτηση της αξιοπρέπειας και της συλλογικής φωνής:

 1. Γειτονική συνέλευση: Μικρή, 5-10 ατόμων, ( οι κοντινοί μας φιλοι)σε σπίτι, πλατεία ή καφενείο. Να μοιραστούμε γνώση και αγωνία.

 2. Δικτύωση: Συγκροτήστε τοπικές πρωτοβουλίες σε κάθε χωριό ή συνοικία. Συντονιστείτε με άλλες περιοχές που έχουν κοινά προβλήματα. Η συντονισμένη δράση δημιουργεί πίεση.

 3. Ανεξάρτητη τεκμηρίωση: Συλλογή επιστημονικών στοιχείων και συνεργασία με ειδικούς για να τεκμηριωθούν τα αιτήματα (υπάρχουν ήδη πολλοί που θέλουν να βοηθήσουν).

 4. Συλλογή υπογραφών / Ψήφισμα: Ήδη έχει κατατεθεί ένα τέτοιο στο ΔΣ. Μπορούμε να το ενισχύσουμε με χιλιάδες υπογραφές.

 5. Συμμετοχή στα ΔΣ και δημόσια παρέμβαση: Η παρουσία πολιτών αλλάζει το κλίμα. Να πάμε, να ακουστούμε.

 6. Συμμετοχή και όχι χειροκρότημα: Μην αποδέχεστε παροχές που λειτουργούν ως σιωπητήριο. Ρωτήστε: με τι όρους δίνεται; Σε αντάλλαγμα για τι;

 7. Συνεχής ενημέρωση του κόσμου: Όχι με ύβρεις. Με χιούμορ, ευγένεια και σθένος. Δημιουργήστε αφίσες, δράσεις, φυλλάδια.

 8. Προστασία των πιο ευάλωτων: Δώστε χώρο σε όσους δεν έχουν δημόσιο λόγο – ηλικιωμένοι, παιδιά, μετανάστες, εργαζόμενοι που φοβούνται.

Το δίλημμα είναι απλό:

Θα μείνουμε ζητιάνοι στον τόπο μας ή θα αποκτήσουμε συνείδηση ελεύθερων ανθρώπων;