Έλλειψη εμπιστοσύνης.

Η μία και μοναδική συνωμοσία που γεννά όλες τις υπόλοιπες (και κανείς δεν προσπαθεί να αντιμετωπίσει)

Είναι άραγε ο Κορωνοϊός δημιουργία εργαστηρίου; Δημιουργήθηκε στην Κίνα; Δημιουργήθηκε στις ΗΠΑ; Είναι ένα τέχνασμα ώστε οι φαρμακοβιομηχανίες να μας πουλήσουν ένα εμβόλιο; Σχετίζεται με τις κεραίες 5G; Είναι μια συνωμοσία εξωγήινων ή κέντρων εξουσίας για τη μείωση του πληθυσμού; Είναι η καραντίνα ένα τεράστιο κοινωνικό πείραμα ελέγχου; Είναι ο σκοπός η παρακολούθησή μας ή η απώλεια των ελευθεριών και τον ανθρώπινων δικαιωμάτων; Αυτές είναι λίγες μόνο από τις θεωρίες που υπάρχουν εκεί έξω για την προέλευση της πανδημίας.

Είναι εύκολο να υιοθετήσουμε μία από αυτές και είναι ακόμα πιο εύκολο να παριστάνουμε τους ορθολογιστές και λογικόφρονες δημοσιογράφους που απορρίπτουν κάθε θεωρία απλά επειδή αυτή είναι η γραμμή που υιοθετεί το μέσο τους.

Ρωτάω λοιπόν, ποιος μπορεί να είναι 100% σίγουρος αυτή τη στιγμή για το τι πραγματικά συμβαίνει; 

Όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ κατηγορεί την Κίνα ότι έσπειρε τον ιο και η Κινέζικη Κυβέρνηση αφήνει υπόνοιες άμεσα και έμμεσα ότι συνέβη το αντίθετο; Τι παραπάνω γνωρίζει ένας δημοσιογράφος με τόση βεβαιότητα που χλευάζει κάθε θεωρία;

Το πρόβλημα δεν είναι αν οι θεωρίες ευσταθούν ή όχι.  Το πρόβλημα είναι πολύ ευρύτερο και πολύ πιο βαθύ και δεν αφορά τον Κορωνοϊό. Θεωρίες συνωμοσίας υπάρχουν για τα πάντα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι έχει χαθεί η εμπιστοσύνη!  Και αντί να ασχολούμαστε με το πραγματικό ζήτημα, προσπαθούμε να καταρρίψουμε τις θεωρίες με λογικοφανείς απαντήσεις οι οποίες μπορεί να καταρριφθούν επίσης στη συνέχεια.

Αντί να αναρωτιόμαστε πως σκέφτηκε κάποιος μια θεωρία που ενίοτε μπορεί να είναι και εξαιρετικά ευφάνταστη, καλύτερα να αναρωτηθούμε γιατί την αποδέχεται τόσος πολύς κόσμος. 

Γιατί πλέον οι λαοί δεν εμπιστεύονται τις κυβερνήσεις, τα media, την επιστημονική κοινότητα, την αστυνομία; 

Αυτό θα έπρεπε να μας απασχολεί. Και γιατί δεν το κάνουμε αυτό; Σίγουρα δεν ανακάλυψα τον τροχό κάνοντας αυτή τη σκέψη. Υποθέτω όμως ότι ο λόγος που δεν το κάνουμε είναι διότι μας βάζει σε μια άβολη θέση. Σε εκείνη που αντί να επιρρίπτουμε την ευθύνη στους άλλους θα πρέπει να την αναλάβουμε 100% εμείς οι ίδιοι. Εάν οι λαοί δεν πιστεύουν τις κυβερνήσεις τους, τότε, είναι οι κυβερνήσεις που θα πρέπει να διορθώσουν το πρόβλημα, όχι οι λαοί. Εάν η φαρμακοβιομηχανία μιλάει για εμβόλιο και ο μισός πλανήτης σκέφτεται ότι “Θέλουν να τα αρπάξουν πάλι”, είναι οι φαρμακοβιομηχανίες που πρέπει να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της ηθικής τους.

Αυτό όμως δεν θα συμβεί εύκολα, τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον διότι ο πυρήνας όλων των συνωμοσιών είναι σωστός: Οι κυβερνήσεις και οι επίσημοι φορείς δεν είναι πάντα ειλικρινείς. Πολλοί άνθρωποι δεν αισθάνονται ότι τους προστατεύουν αλλά απλά ότι τους καθοδηγούν.

Γιατί η κατάρρευση της 

εμπιστοσύνης σημαίνει την κατάρρευση του πολιτισμού

Οι ανθρώπινες κοινωνίες βασίζονται στην εμπιστοσύνη. Για παράδειγμα, όταν το φανάρι είναι κόκκινο για τα αυτοκίνητα και το ανθρωπάκι πράσινο, τότε, περνάμε το δρόμο εμπιστευόμενοι ότι οι οδηγοί των αυτοκινήτων δεν θα πατήσουν το γκάζι τη στιγμή που περνάμε (ασχέτως εάν σπανίως μπορεί να συμβεί κι αυτό). Όταν πάμε στο φούρνο και παίρνουμε ένα ψωμί, εμπιστευόμαστε ότι ο φούρναρης  θα έχει δημιουργήσει ένα κατάλληλο προς βρώση προϊόν το οποίο θα το καταναλώσουμε εμείς και η οικογένειά μας. Εάν χάναμε την εμπιστοσύνη μας ολοκληρωτικά, τότε ο πολιτισμός μας θα κατέρρεε.

Το πρόβλημα είναι ότι κατευθυνόμαστε ακριβώς εκεί. Όταν η κυβέρνηση λέει “Τα χρήματά σας είναι εξασφαλισμένα” και σε δύο μέρες επιβάλλονται Capital Controls, όταν λένε “Χρήματα Υπάρχουν” και αμέσως μετά ακολουθεί μια δεκαετής οικονομική κρίση, όταν η Κινέζικη κυβέρνηση κατηγορεί τις ΗΠΑ για τη διασπορά του ιου και οι ΗΠΑ τους Κινέζους, πως  είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποια είναι η αλήθεια; Και πως μπορούμε να συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε; Όταν παίρνουμε μια μπάρα δημητριακών και έχει στα συστατικά της 30 χημικές ενώσεις που δεν έχουμε ιδέα τι είναι, πως γίνεται να μην αμφιβάλλουμε;

Είναι ακριβώς αυτή η συλλογιστική που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί εδώ και τουλάχιστον 50 χρόνια την ανθρωπότητα στην απώλεια της εμπιστοσύνης και άρα στη συστημική κατάρρευση. 

Και ποια είναι η λύση;

Όσο εύκολο είναι να πούμε ότι οι συνωμοσιολόγοι φταίνε για όλα, άλλο τόσο εύκολο είναι να πούμε ότι για όλα ευθύνονται οι κυβερνήσεις. Εξάλλου ποιες είναι οι κυβερνήσεις; Ποιοι είναι οι επιστήμονες; Ποιος είναι εκείνος ο εργαζόμενος ή ο μέτοχος στη μεγάλη πολυεθνική που βοηθάει στην παραγωγή ενός προϊόντος γεμάτου με ανθυγιεινά χημικά; Είναι κάποιοι από εμάς.

Πριν λίγα χρόνια έτυχε να συναντήσω έναν παραγωγό τομάτας από την Εύβοια. Αναπτύξαμε μια ζεστή συζήτηση και επειδή αισθάνθηκε προφανώς πολύ οικεία, μου είπε “Θα σου δώσω κάποιες από τις τομάτες που καλλιεργώ μόνο για την οικογένειά μου, χωρίς χημικά, χωρίς τίποτα”. Σκέφτηκα λοιπόν ότι πιθανόν αυτή είναι μια εκτεταμένη λογική. Εάν ο παραγωγός φροντίζει να καλλιεργεί ξεχωριστά τα προϊόντα του χωρίς χημικά για την οικογένειά του αλλά δεν έχει πρόβλημα η οικογένειά μου να φάει αυτά που έχει ψεκάσει, πιθανότατα δεν σκέφτεται πως ό,τι ψωνίζει εκεί έξω, όλα αυτά τα προϊόντα, αποτελούν για κάποιους αυτά που δεν θα έδιναν οι ίδιοι στις οικογένειές τους. Άραγε, πως να μην είναι η αγορά γεμάτη με ανθυγιεινά τρόφιμα; Και κάπως έτσι, χτίζουμε κυβερνήσεις, συστήματα, ομάδες εξουσίας και επίσημους φορείς που δεν διστάζουν κάποιες φορές να είναι ανειλικρινείς και ο κύκλος είναι φαύλος.

Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει παρά μόνο εάν αρχίσουμε να αλλάζουμε ο καθένας χωριστά. Το ξέρω ότι αυτά τα λόγια έχουν ειπωθεί και γραφτεί εκατομμύρια φορές εδώ και χιλιάδες χρόνια μα η αλήθεια παραμένει ίδια και είναι διαχρονική. Αν θέλουμε να βρισκόμαστε σε μια κοινωνία που είναι υγιής, ας ξεκινήσουμε με τον εαυτό μας. Κάνοντας τον εαυτό μας έναν άνθρωπο τον οποίο αξίζει να εμπιστευτεί κανείς για την ειλικρίνειά του, για τις προθέσεις του, για τις πράξεις του.  Οι θεωρίες συνωμοσίας, ανεξάρτητα από το αν θα αποδειχθούν βάσιμες ή όχι στο μέλλον, αποτελούν αποδείξεις ότι η κοινωνία μας βρίσκεται στη λάθος κατεύθυνση και πρέπει κάτι να κάνουμε γι αυτό. Και όπως πάντα, οι μεγάλες αλλαγές ξεκινούν από μικρές ομάδες ανθρώπων. Ας δημιουργήσουμε ένα αντιπαράδειγμα!

Πηγή : awakengr.com