Από παιδί....

Στην αρχή

αγαπάμε στα παιδιά μας

περισσότερο το "μας"

από τα ίδια τα παιδιά.

Στην αρχή

παίρνουν τα παιδιά μας 

αυτά από το πρόσωπό μας

κι εκείνα απ' την προσωπικότητά μας.

Τίποτα δικό τους 

δεν έχουν

τα παιδιά μας

στην αρχή.

Κι ύστερα, μια μέρα, σχεδόν στα ξαφνικά,

το παιδί απέναντί μας

έχει ολόδικό του και αυτόνομο

εαυτό.

Τότε είναι ίσως η στιγμή

να πάψεις να καμαρώνεις

και να αρχίσεις βαθύτερα να συνδέεσαι

και βαθύτερα να αγαπάς
ένα πλάσμα που διαμορφώνεται 

έτσι και όχι αλλιώς,

που παίρνει απέναντι στη ζωή

την μία και όχι την άλλη στάση,

που επιλέγει να είναι 

αυτός και όχι κάποιος άλλος,

ένα πλάσμα που θα πάει

όπου θέλει το ίδιο,

όπως κάθε παιδί από καταβολής παιδιών,

όπως κάθε άνθρωπος από καταβολής ανθρώπων,

γιατί όσο κι αν μας σημάδεψαν οι γονείς μας 

κι όσο κι αν εμείς σημαδεύουμε τα παιδιά μας,

τα σημάδια είναι μόνο σημάδια,

ο εαυτός μας είναι δικός μας,

ο εαυτός τους είναι δικός τους,

ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος

από παιδί

να πηγαίνει κάθε στιγμή τον εαυτό του

λίγο πιο κοντά ή λίγο πιο μακριά

απ' το φως,

απ' τη δύναμη,

απ' την αδυναμία,

απ' την αγάπη.