Μεγάλη κουβέντα το: «για πάντα»....

ΤΟ ΠΡΟΣΚΑΙΡΟΝ ΚΑΙ ΑΝΑΛΗΘΕΣ ...ΤΟΥ «ΠΑΝΤΑ» !!! 

Γράφει: Ο Γεράσιμος Σαλτός  (Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής)

Οι άνθρωποι έρχονται...φεύγουν...και δεν τους ξαναβλέπεις...κάποιοι ξανάρχονται, μένουν για λίγο ή περισσότερο...και ξαναφεύγουν. 

Είναι όμως κι αυτοί που μένουν για πάντα. (Μπορεί να συμβεί αυτό;)

Μεγάλη κουβέντα το:  «για πάντα». 

Συνήθως, στο ανθρώπινο γένος (είδος) αυτή τη λέξη την ακούς συχνά και ποτέ(;) δεν ισχύει βέβαια. 

 Τουλάχιστον σε πρακτικό επίπεδο το «πάντα», έχει πάντα χρονικά περιθώρια και περιορισμούς. 

  

Ισχύει μέχρι τη στιγμή που επέρχεται -μοιραία και αναπόφευκτα- ανατροπή της αρχικής κατάστασης που δημιούργησε την ανάγκη να εκφραστεί και στο τέλος γίνεται μια ανάμνηση (ευχάριστη ή θλιβερή) ή ο λόγος ν’ αναθεωρήσεις για το μόνιμο και συνεχές, σε ό,τι κι αν σου συμβαίνει.

Παραταύτα, όταν σου συμβαίνει κάτι "καλό", έχεις την ανάγκη (επιθυμία) να παραμείνει σταθερό, γιατί σου προσφέρει -ασυνείδητα- την ασφάλεια και τη σιγουριά μιας διαρκούς ευδαιμονίας, ηρεμίας και εφησυχασμού. 
 

Σε τέτοιες συνθήκες είναι που στοχάζεσαι και ελπίζεις ότι δεν θα αλλάξει τιποτε, ότι τα πράγματα θα είναι για «πάντα», όπως τα βιώνεις «τώρα».

Ακούς τους ερωτευμένους να δηλώνουν αιώνιο έρωτα, παντοτινή έλξη και αφοσίωση.

Στις εξομολογήσεις τους ή στις ερωτικές τους περιπτύξεις, ψιθυρίζουν ο ένας στο αυτί του άλλου, «Θα είμαστε για πάντα μαζί», «πάντα θα σε νοιάζομαι» και«πάντα θα σ' αγαπώ».

«Πάντα»...«Πάντα»...«Πάντα»...

Πόσος φόβος -αλήθεια- μπορεί να κρύβεται μέσα σε αυτά τα «πάντα»; 
 

Πόση αγωνία δεν κουβαλά ένα «πάντα», που ασυνείδητα γνωρίζεις ότι δεν θα ισχύσει, αλλά δεν διστάζεις να το διαλαλείς και να το υποστηρίζεις μετά πάθους; 
 

Πόση αντίσταση στην ιδέα της φθοράς και του θανάτου δεν δηλώνει ένα «πάντα»; 
 

Τέλος. πόση τρέλλα δεν υποβόσκεται στη ψευδαίσθηση του «πάντα», για να παραμείνεις αθάνατος; 
 

Οι άνθρωποι στοχάζονται το«πάντα» παρόλο που γνωρίζουν ότι τίποτε δεν είναι για πάντα...ούτε κι αυτοί οι ίδιοι.

Δεν αντέχουν να σκεφτούν ούτε καν το φυσικό τους θάνατο, ακόμη κι αυτοί που έχουν ‘’εμμονές’’ και τοξικές σκέψεις...ότι θα πάθουν κάτι και θα πεθάνουν.

Η τραγικότητα της ύπαρξής μας...ακόμη κι όταν είμαστε υγιείς και ζωντανοί.

Οι άνθρωποι έρχονται...φεύγουν...κάποιοι ξανάρχονται, μένουν για λίγο ή περισσότερο...και ξαναφεύγουν. 
 

Είναι όμως κι αυτοί που μένουν για πάντα. 
 

Όσο είμαστε ζωντανοί...κάποιοι άνθρωποι -όσα χρόνια κι αν πέρασαν που έφυγαν- θα μένουν πάντα μες τη ψυχή μας.

Είναι αυτοί...που μας κάλυψαν τη βαθύτερη ανάγκη μας, διδάσκοντας την «τέχνη του αγαπάν»...αγαπώντας μας. 
 

Είναι και αυτοί...που αγαπήσαμε βαθιά και μας τίμησαν και με τη δική τους αγάπη.

Αλλά και κάποιοι άλλοι...που τις ώρες της αναποδιάς και της θλίψεως, στάθηκαν στο πλευρό μας, μας κράτησαν τρυφερά το χέρι και μας συντρόφεψαν στον πόνο μας.

Μόνο σε αυτές τις περιπτώσεις, το «πάντα»... θα ισχύει πάντα !!! 

Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που έφυγαν...αλλά μείναν για πάντα στη σκέψη μας και στην καρδιά μας.

Να είστε πάντα υγιείς, δυνατοί κι εμπνευσμένοι!