Ο ισραηλινός στρατός, επίσης, συνέβαλε στην ισραηλινή hasbara (σ.μ. επίσημη διπλωματική γραμμή του Ισραήλ) ότι το Τελ Αβίβ θα ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει διάφορες απειλές σε όλα τα μέτωπα, από τη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, το Λίβανο και τη Συρία.
Αλλά η επίθεση της Χαμάς σε πολυάριθμους ισραηλινούς στόχους το Σάββατο 5 Οκτωβρίου, ακριβώς στις 6:00 π.μ. ώρα Παλαιστίνης, τον διέψευσε εντελώς και ταπεινωτικά. Ούτε ο Νετανιάχου, ούτε ο στρατός του, ήταν στην πραγματικότητα σε θέση να αντιμετωπίσουν μια μόνο παλαιστινιακή ομάδα, που δρούσε μόνη της και υπό καθεστώς πολιορκίας.
Θα χρειαστεί χρόνος για να γίνουν όλα αυτά κατανοητά από τους Ισραηλινούς ηγέτες, τα στρατιωτικά στελέχη, τα μέσα ενημέρωσης και την κοινωνία. Προς το παρόν, ωστόσο, ο Νετανιάχου προσπαθεί απεγνωσμένα να δείξει ότι το Ισραήλ παραμένει μια ισχυρή χώρα και μια περιφερειακή δύναμη που αξίζει τον συχνά προβαλλόμενο ισχυρισμό του ότι διαθέτει έναν “ανίκητο” στρατό.
Αλλά όλες οι επιλογές του είναι σχεδόν αδιέξοδες.
Ήταν προφανές ότι η Χαμάς, και αργότερα η Ισλαμική Τζιχάντ, επιθυμούσαν να αιχμαλωτίσουν όσο το δυνατόν περισσότερους Ισραηλινούς – τόσο στρατιώτες όσο και εποίκους.
Κάτι τέτοιο, σημαίνει τη δημιουργία μιας νέας γραμμής άμυνας, η οποία θα περιόριζε την ισραηλινή στρατιωτική αντίδραση και θα ανάγκαζε, τελικά, το Ισραήλ να διαπραγματευτεί.
Αλλά αυτό που θέλει η Παλαιστινιακή Αντίσταση από τον Νετανιάχου είναι πολύ υψηλό τίμημα για να το πληρώσει ο υπό αμφισβήτηση Ισραηλινός πρωθυπουργός.
Η μία δήλωση μετά την άλλη, ξεκινώντας από εκείνη του κορυφαίου διοικητή των Ταξιαρχιών Αλ Κάσαμ, Μοχάμεντ Ντέιφ – ακολουθούμενη από τον Ισμαήλ Χανίγια, επικεφαλής του πολιτικού γραφείου της Χαμάς, και αργότερα από τον Ζιάντ αλ-Νάχλα της Ισλαμικής Τζιχάντ – έδειξαν ότι τα παλαιστινιακά αιτήματα είναι σαφή και ακριβή:
Απελευθέρωση όλων των κρατουμένων, σεβασμός της ακεραιότητας των παλαιστινιακών ιερών τόπων στην Ιερουσαλήμ, τερματισμός της πολιορκίας της Γάζας και πολλά άλλα.
Ή, αλλιώς.
Τα αιτήματα αυτά, αν και θα πρέπει να θεωρούνται λογικά, είναι σχεδόν αδύνατο να ικανοποιηθούν από τον Νετανιάχου και την ακροδεξιά κυβέρνησή του. Αν υποχωρήσει, η κυβέρνησή του θα καταρρεύσει γρήγορα, οδηγώντας την ισραηλινή πολιτική σκηνή, για άλλη μια φορά, σε μια νέα κατρακύλα.
Όπως και να ‘χει, η κατάρρευση φαίνεται να είναι επικείμενη.
Ο εξτρεμιστής υπουργός Εθνικής Ασφάλειας Itamar Ben-Gvir εξαφανίστηκε σχεδόν εντελώς από την πολιτική σκηνή. Αυτή είναι μια σημαντική εξέλιξη.
Πράγματι, ένα από τα επιτεύγματα της Αντίστασης στη Γάζα είναι η περιθωριοποίηση τέτοιων διαβόητων χαρακτήρων, οι οποίοι δρούσαν ατιμώρητοι εναντίον άοπλων Παλαιστινίων πολιτών στην Ιερουσαλήμ, στο τέμενος Αλ Ακσά, ακόμη και σε πολλές φυλακές του Ισραήλ.
Αλλά ένας νέος συνασπισμός στο Ισραήλ θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο την αποστολή του Νετανιάχου. Το υπουργικό συμβούλιο έχει ήδη κηρύξει κατάσταση πολέμου και οι πιθανοί νέοι υπουργοί θέλουν ο Νετανιάχου να δεσμευτεί ότι πρέπει να συνδέσει αυτή την κήρυξη πολέμου με τον τερματισμό της Χαμάς. Για πάντα.
Αυτός είναι ο πρώτος πραγματικός πόλεμος στη Γάζα, λένε. Θέλουν επίσης να είναι και ο τελευταίος.
Αλλά αν ο Νετανιάχου συνέχιζε να σκοτώνει αμάχους στη Γάζα, μέσω αεροπορικών επιδρομών και βομβαρδισμών, όπως έκαναν ο ίδιος και άλλοι Ισραηλινοί ηγέτες σε προηγούμενες στρατιωτικές επιχειρήσεις, ούτε η Χαμάς, ούτε οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα εξαλειφόταν.
Η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι πολύ προσεκτική στο να παρουσιάζεται ως εύκολος στόχος για τα ισραηλινά πολεμικά αεροπλάνα, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και τους ελεύθερους σκοπευτές. Οι επιχειρήσεις τους διεξάγονται σχεδόν εξ ολοκλήρου υπόγεια.
Προκύπτει λοιπόν ότι η καταστροφή της Αντίστασης θα απαιτούσε μια μαζική χερσαία εισβολή.
Η Αντίσταση όχι μόνο έχει προβλέψει όλα τα σενάρια, συμπεριλαμβανομένης της χερσαίας εισβολής, αλλά μια εισβολή στη Γάζα θα οδηγούσε σίγουρα σε χιλιάδες θανάτους Ισραηλινών – πόσο μάλλον στο θέρισμα δεκάδων χιλιάδων ζωών Παλαιστινίων.
Επιπλέον, ο Ισραηλινός στρατιώτης έχει αποδειχθεί ανίκανος να δώσει μια χερσαία μάχη. Η Χαμάς το απέδειξε αυτό τις τελευταίες ημέρες, όπως και η Χεζμπολάχ στο Λίβανο απέδειξε το ίδιο γεγονός το 2000 και ξανά το 2006.
Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε ότι το Ισραήλ θα είναι σε θέση να πραγματοποιήσει μια τέτοια εισβολή, τι θα κάνει μόλις κατακτήσει τη Γάζα;
Το 2005, ο ισραηλινός στρατός διέφυγε από τη Γάζα λόγω της έντονης αντίστασης σε όλη τη Λωρίδα. Εκκένωσε τις δυνάμεις του, και γρήγορα αναδιατάχθηκε, περικύκλωσε τη Γάζα από όλες τις κατευθύνσεις, με αποτέλεσμα την περιβόητη πολιορκία του σήμερα.
Η Αντίσταση τότε ήταν πολύ πιο αδύναμη, λιγότερο οργανωμένη και πολύ λιγότερο οπλισμένη από ό,τι σήμερα.
Αν το Ισραήλ καταλάβει ξανά τη Γάζα, θα πρέπει να πολεμήσει αυτή την ίδια Παλαιστινιακή Αντίσταση καθημερινά, και πιθανόν για πολλά επόμενα χρόνια.
Δεν είναι σαφές ποια κατεύθυνση θα επιλέξει ο Νετανιάχου. Αλλά όπως και να έχει, ό,τι και να συμβεί τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, το Ισραήλ έχει, από πολλές απόψεις, χάσει τον πόλεμο.
Αφήστε το να το συνειδητοποιήσουμε.
Πηγή: CounterPunch
Μετάφραση: antapocrisis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου